Samenvatting
Iedereen heeft vast wel een opa en/of oma die weleens vertelt over hoe het in de oorlog is geweest. De gedachte dat er uit deze verhalen veel te leren valt, is de rode draad in dit boek. Een boek vol getuigenissen uit de grensstreek van Barger-Compascuum tot en met Musselkanaal en alle plaatsen daar omheen. Ze worden verteld door de mensen die het echt hebben meegemaakt. Hun verhaal is in dit boek vereeuwigd, zodat ze ook behouden blijven voor onze kinderen en kleinkinderen. De achterliggende gedachte van de samenstelster van dit boek is dan ook: doorgeven, opdat wij niet vergeten.
Over de auteur
"Ik ben Lisanne Dijck (20). Opgegroeid in het Drentse Barger-Compascuum.
Mijn interesse in de WO II heb ik vooral gekregen door de verhalen van mijn grootouders. Ik ben mij er vervolgens verder in gaan verdiepen. Dit alles heeft mij op het idee gebracht om de verhalen van mijn grootouders en andere getuigen tot één boek te bundelen."
Inkijk
Het was al enkele nachten rustig geweest. En hoewel de landerijen van Barger-Compascuum grenzen aan Duitsland, was het, op enkele kleine gevechten na, redelijk stil geweest. Maar die nacht kwam daar abrupt een eind aan toen de zon plaats had gemaakt voor volle maan en het al aardig donker was geworden. Het was inmiddels middernacht en hoewel men hoopte dat het net zo’n nacht zou worden als de voorgaande, wist men ook dat het slechts een kwestie van tijd was aleer de eerstvolgende gevechten zouden plaatsvinden. En zo geschiedde. Aan het eind van de landerijen stonden de kamiezen paraat. Douaneambtenaren die gewapend bij de grens stonden. Nooit te beroerd om een schot te lossen en zo was al menig mens gesneuveld door toedoen van deze grensbewaarders. Ook nu ging het tekeer. Al eerder die nacht waren er schoten te horen geweest, maar nu waren er, met het zicht op de grens gericht, flinke gevechten waarneembaar. Als bliksem lichtten de geweren op waarna, als donderslagen zo luid, de kogels richting de vijand werden geschoten. Het was altijd angstaanjagend en hoewel bij deze gevechten vaak geen bommen werden gedropt, voelde het ook binnen in het huis nooit veilig. Niemand waagde zich bij het raam van de boerderij. Er kon een verdwaalde kogel binnenkomen. Dat zou weer een slachtoffer betekenen in de vorm van een nietsvermoedende burger. Een slachtoffer zoals deze oorlog veel heeft gemaakt. Liggend op bed en luisterend naar de schoten buiten, denkt hij na over hoe de dag was, hoe het was voor de oorlog en zeker hoe het zou zijn na de oorlog. Wat als de Duitsers het winnen? Zou het dan ook zo goed worden als Hitler beweert? Nee, natuurlijk niet, hoe kan de wereld nou beter worden met een leider die bereid is een oorlog aan te gaan met bijna de hele wereld? Hij moest er niet aan denken dat zijn woonplaats in handen van de vijand zou vallen. Zijn Barger-Compascuum.
