Brillenjood
Liegbeest

Mirjam is geboren tijdens de Tweede Wereldoorlog in een Joods gezin als jongste van drie kinderen. Tijdens de bezetting werd ze bij pleegouders ondergebracht in Beverwijk. Een dramatische periode. Na de oorlog werd ze herenigd met haar ouders en een nieuw broertje. Haar andere twee broertjes kwamen niet terug. Haar moeder heeft nooit meer de ouderrol kunnen vervullen. De angst haar kinderen te verliezen werkte verlammend. Mirjams jeugd werd hierdoor sterk beïnvloed en stond in teken van pesterijen op school door kinderen die niets van haar achtergrond wisten, maar wel voelden dat ze anders was.

"Ik ben geboren op 28 januari 1941 in Amsterdam en heb verscheidene artikelen gestuurd naar kranten en tijdschriften, waarvan sommigen ook daadwerkelijk geplaatst werden. Verder schrijf ik al heel lang gedichten, die ik elk jaar tijdens de kunstroute op straat plak. Iedereen loopt al lezend naar mijn huis. De biografie die ik nu heb geschreven bestond natuurlijk al een groot deel van mijn leven, het moest alleen nog vorm gegeven worden."

Op een dag kwamen er een vreemde mevrouw en meneer bij mijn papa en mama op bezoek. Ze kwamen praten met hen en kijken naar mij. Ze zouden me, net als mijn broertjes, mee uit ‘logeren’ nemen. Ik zat op de grond te spelen en keek af en toe met grote ogen naar die vreemde mensen. Na een tijdje stonden ze op om weg te gaan en mama tilde me op en zei: "Geef eens een handje aan die meneer en mevrouw en zeg eens dag." Braaf deed ik wat er gezegd werd. Jaren later vertelde mijn moeder mij: "Die mensen konden zelf geen kinderen krijgen. Ze verwachtten dat je vader en ik de oorlog niet zouden overleven. Door jou mee te nemen hoopten ze een kind te kunnen adopteren." Mijn vader dook in Amsterdam onder in het atelier van een schilderswinkel aan het Oosterpark, mijn broertjes in Monster bij een familie, ik in Beverwijk bij de conciërge van het Rode Kruis ziekenhuis, mijn moeder zwierf door het land, omdat ze in de illegaliteit zat, en de rest van de familie ging op transport, over het algemeen via Westerbork naar Sobibor. Van mijn onderduiktijd weet ik me niet zo heel veel te herinneren, alleen wat vage beelden en trauma’s die waarschijnlijk in die tijd zijn opgedaan. Mijn broertjes werden verraden en als kleine kleuters alleen op de trein gezet. Eerst naar Westerbork en vandaar, door een neef van mijn moeder op de trein gezet, naar Sobibor. Vaak probeer ik me voor te stellen hoe dat gegaan moet zijn. Twee kleine jongetjes zonder mama en papa in een propvolle veewagen met veel grote mensen, zou iemand zich om hen bekommerd hebben? Hoe angstig moeten ze geweest zijn, hebben ze gehuild, geschreeuwd... of waren ze te bang om zich te uiten en gaven ze geen kik.