Lotgenoten

Het jaar 2108. Alice’ ouders zijn vijf jaar geleden omgekomen bij de Bombardementen in Maryland. Ze wordt opgevangen in het Opvangcentrum voor Kinderen Zonder Ouders en daar ontmoet ze Julie, ze worden hartsvriendinnen. Als ze op een doodnormale ochtend wordt ontvoerd, samen met alle andere Marylanders uit het Centrum, wordt al snel duidelijk dat Verona, het machtigste deel van de wereld, alle overlevenden uit Maryland wil vermoorden. Kan ze samen met Kevin, de voor haar bestemde liefde, de slimme Benjamin en Julie ontsnappen en het enige stukje groene aarde vinden waar balieassistente Jessica het over had?

"Sinds ik (1997) kan lezen en schrijven, werden er al schriften volgeschreven met onafgemaakte verhaaltjes in een hanenpoterig handschrift. Mijn moeder verbaast zich er nog over dat ik steeds maar weer ideeën voor een nieuw verhaal had. Tegenwoordig schrijf ik op mijn computer en dat gaat snel: soms ben ik met zeven verhalen tegelijk bezig! Maar het liefst wilde ik eindelijk eens een verhaal afmaken. Mijn boek Lotgenoten is daar een supergoed eerste voorbeeld van!"

Ik pak Julies hand en trek haar van haar stoel. We lopen samen door de eindeloze gangen naar het onderwijsgebouw. We gaan ons lokaal binnen en zakken neer op onze stoelen. Onze vriendschap is eigenlijk uit noodzaak ontstaan. Julie en ik waren allebei nieuw hier, dus werden we naast elkaar gezet. En aangezien we het grootste deel van de dag in dit lokaal doorbrengen, leek het ons bijna gewoon om met elkaar op te trekken. Maar toen bleek dat we elkaar oprecht aardig vonden, hebben we elkaar beloofd dat we er altijd voor elkaar zouden zijn. Zij is mijn familie. Ik ben haar familie. Als onze docent binnenloopt, wordt het stil in de klas. Meneer Watson is eind veertig en heeft een strenge blik. Maar deze keer loopt hij glimlachend langs de tafeltjes.
‘Goedemorgen, dames en heren’, zegt hij, terwijl ik bedenk wat er aan de hand kan zijn.
‘Vandaag gaan we naar buiten.’ Naar buiten? Het klinkt bijna als muziek in de oren. Eindelijk eens verandering. Wij, de bewoners van de Gevangenis, mogen haast nooit naar buiten. Je komt erin en nooit meer eruit. Net als echte gevangenen. We hebben wel een grote binnenplaats, maar ik voel me daar nooit buiten, want de tuin is omringd door vier muren van vijf meter hoog en aan de bovenkant zit een onzichtbaar krachtveld dat er voor zorgt dat de vervuilde lucht van buiten niet in onze Gevangenis komt. Wat zullen we buiten zien? Wat is er in die vijf jaar dat ik niet buiten ben geweest gebeurt? Vast een heleboel. Ik hoor aan de stem van de docent, dat hij ook maar zelden buitenkomt. In ieder geval is het lang geleden.