Winterkinderen

Mario, een vluchteling uit Sarajevo, probeert in Nederland zijn verdriet van zijn vermoorde opa en de oorlog te verwerken. Zijn vriendin Myra werd door haar moeder in de steek gelaten. Zij wil er in ieder geval voor zorgen dat dit haar broertje bespaard blijft. Ze worstelt met haar haat tegen volwassenen. De overlevingsdrang van beide tieners confronteert de idealistische ouders met hun eigen jeugd, hartstochten en tekortkomingen.

"Als vluchtelingenwerker werd ik geraakt door de vitaliteit van kinderen van vluchtelingen. Ondanks hun oorlogservaringen zijn zij vaak in staat om in Nederland gelukkig te worden. Hoe anders dit soms voor pleegkinderen is, die de basisliefde van hun ouders moesten missen, heb ik ook ervaren. Ik heb het leven van twee tieners ­ een jongen uit Sarajevo en een Nederlands meisje ­ en hun ouders beschreven."

Op haar gezicht ligt een vreemd kalme, haast blije uitdrukking. Was ze niet ontzet geweest door de komst van de moordenaar? Was het een bekende geweest, iemand waarvoor ze vriendelijk de deur had geopend? Een gast misschien, die vaker in het restaurant kwam eten. Janna’s dikke blonde krullen zijn over haar bolle gezicht gevallen. Haar blauwe ogen zijn nog open. De politie vindt lege cognacflessen op Janna’s slaapkamer. Er is ook een kinderkamer met een bed, dat onbeslapen lijkt; de vrolijke stripfiguren verdwaald op het dekbed. Ze doorzoeken de huiskamer. Behalve wat pillen, die ze meenemen voor onderzoek, niets bijzonders. Op het dressoir glimlachen twee kinderen vanuit ouderwetse fotolijstjes hen toe. Een mager rossig meisje, zo te zien van een jaar of tien en een donker jongetje, een stuk jonger. Niemand van de onthutste bezoekers zegt Janna te kennen. Ze zijn hier in de buurt slechts op vakantie en nooit eerder in het restaurant geweest. Geen mens in de verre omtrek heeft iemand naar het restaurant zien gaan. De politie doet navraag bij Janna’s ouders. De sombere oude man in de rolstoel mompelt onsamenhangende woorden. Ze horen de moeder uit over Janna’s leven. Had ze vrienden, kennissen, een man misschien? De moeder vertelt alleen over de kinderen in de fotolijstjes. "Ze zijn haar afgenomen. Het jongetje komt alleen af en toe in het weekend. Het meisje woont in een pleeggezin." "En de nieuwe baby dan?" dringen ze aan. Ze weet er niets van of doet alsof. "Mannen heeft ze altijd gehad," zegt ze cynisch. "En het geld voor zo’n mooi restaurant?" "Och, ze was toch altijd een handelaar," antwoordt de vrouw ontwijkend. "Drugs?" Ze haalt haar schouders op en laat hen uit. Een oude vrouw, maar niet verdrietig.