Bloedwraak

Een nooit opgeloste moord die tijdens de laatste dagen van de Tweede Wereldoorlog plaatsvond in de Hoven bij Zutphen; een moord exact zestig jaar later in een Amsterdamse sjoel op een vrijdag namiddag slechts enkele uren voor ingaande sjabbat; een onbekende paraplu; een besmeurde camera en een ex-secretaresse die in het onderzoek een dominante rol speelt. Ingrediënten die de Israëlische rechercheur Michal Adayya een bijna obsessief onderzoek doet starten. Een onderzoek dat haar persoonlijk confronteert met het Amsterdamse verleden van haar eigen familie. Een familie die zij slechts kent uit de verhalen van haar moeder.

"Ik ben geboren in het centrum van Amsterdam, als kind van oorlogsslachtoffers. Ik heb naast het moederschap en mijn werk, culturele antropologie gestudeerd aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Een groot gedeelte van mijn leven heb ik me beziggehouden met de multiculturele kant van de samenleving. Hierbij richt ik me vooral op wat de verschillende culturen bindt, en niet op wat ze scheidt."

Welaan, het zou nu ook allemaal wel weer goed komen. Hij zou zich deze ochtend eens even extra inzetten zodat de rabbijn hem straks, als mannen onder elkaar, gewoon een goedkeurend knikje zou geven vanaf de bima, terwijl hij de sjoelgangers vanaf zijn plek bij de deur welkom zou heten. Een knikje dat voor hem het sein was dat het allemaal goed was. Reeds bij het optillen van de eerste punt van het roze gordijn bemerkte hij dat er iets niet in de haak was. Het leek of er iets zwaars in het gordijn zat. Gefronst trok hij wat harder aan één van de punten. Met een bonk kwam er iets op de betonnen vloer van de bima terecht. Tot zijn ontsteltenis werd de achterkant van een hoofd zichtbaar. Op de plek waar het hoofd overging in de nek, was een kneuzing te zien. Zich bewust van het feit dat hij nu de situatie moest laten voor wat het was, liep hij zo goed en zo kwaad als het ging toch even om het hoofd heen en constateerde tot zijn schrik dat het Daniël Velders was. Met knikkende knieën zocht hij in zijn zakken naar zijn mobiele telefoon. In de stress van het moment kon hij zich de toegangscode niet herinneren, maar tot zijn opluchting bleek de telefoon nog aan te staan. Tegen de tijd dat hij de stem van de rabbijn aan de andere kant van de lijn hoorde, ging zijn maag over tot het opgeven van zijn ontbijt. Hortend deed hij zijn relaas aan de rabbijn. In gedachten zag hij de ogen van de rabbijn de inktzwarte kleur krijgen, de typische kleur waarvan iedereen wist dat ze nu op hun qui vive moesten zijn. Aan de achtergrondgeluiden te horen, begreep hij dat de rabbijn zich reeds in de auto richting sjoel bevond, wat betekende dat hij elk moment zou kunnen arriveren.