Leuk boekje. Inclusief informatie over Wereldoorlog 2. Kwam het toevallig tegen.
Samenvatting
Een artikel in een tijdschrift roept bij hoofdpersoon Johan herinneringen op aan zijn vroegste jeugd. Hier start het verhaal van zijn bestaan waarin oorlog en bevrijding, angst, eenzaamheid en dood, liefde en erotiek, heimwee en hoop belangrijke ingrediënten vormen. De lezer wordt door zijn leven geleid aan de hand van spannende en emotionele gebeurtenissen die de levensloop van de hoofdpersoon bepalen. Aan het einde wacht hem een verrassende ontknoping.
Over de auteur
"Ik werd geboren op 9 mei 1940 te Waalre, als tweede kind in een gezin van zeven. De dood van mijn vader vormde de aanleiding om naar Noord-Holland te verhuizen. Na de lagere school bezocht ik een internaat. In 1955 verhuisde het gezin naar Heerlen waar ik de kweekschool ging volgen. Na drie jaar basisonderwijs en studie Nederlands-MO, kwam ik in het speciaal onderwijs voor gehoor- en spraak-taalgestoorde kinderen terecht. Daar vond ik mijn beroepsbestemming."
Productinformatie
- ISBN
- 9789088343407 / 978-90-883-4340-7
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 21-03-2008
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 252
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Er stond een Duitse soldaat bij de voordeur. Hij vroeg vriendelijk of hij even mocht rusten.
Ze liet hem binnen, verbaasd over zijn voorkomend gedrag.
"Normaal commanderen ze alleen maar," zei ze altijd als ze naderhand het voorval tegen iemand vertelde.
Toen de soldaat de keuken binnenkwam, richtte de jongen zijn pijl-en-boog en zei: "Ik schiet je dood." "Weg met dat ding!" siste mama geschrokken en pakte hem ruw bij zijn arm terwijl ze verschrikt naar de soldaat keek, als naar een op zichzelf staande aanwezigheid van onheil.
Johan maakte van haar afgeleide aandacht gebruik om zich los te rukken en onder de tafel te kruipen. De soldaat glimlachte echter en stelde mama gerust. Hij sprak in gebroken Nederlands.
"Wees maar niet bang, jongens doen dat nu eenmaal. Ik heb thuis ook zo’n jongen."
Moeder keek hem verbaasd aan, nam nu wat meer notitie van hem. Het was een grote, blonde man met vriendelijke ogen. Ze vond dat de scherpe lijn tussen zijn wenkbrauwen hem een sympathieke uitdrukking gaf. Aan zijn onderscheidingstekens kon je zien, dat het een officier was.
"Feldwebel Maier," stelde de soldaat zich voor en tikte als groet tegen de rand van zijn pet die hij daarna in zijn hand nam. "Wilt u een kop soep?" vroeg mama, verwonderd over zichzelf. Ze had niet gedacht ooit een Duitser iets te zullen aanbieden. Integendeel! De afkeer van de bezetter zat diep in haar gemoed verankerd.
"Graag," zei de man aangenaam verrast en een brede glimlach van vele tanden vloog over zijn gezicht. En daarmee werd het laatste restje spanning de keuken uitgeveegd.
"Neemt u plaats aan de tafel," hoorde moeder zichzelf zeggen. Deze man was anders dan de soldaten die ze had ontmoet, dacht ze. In zijn blik hield zich verlegen warmte verborgen.