Gistende kokosnoot

Ewout Diamant is een geslaagd mens, een succesvol ondernemer en een gewaardeerd lid van de samenleving, alhoewel het met zijn huwelijk iets minder goed gaat. Zijn leven lijkt op orde te zijn, totdat hij in het schitterende Provençaalse landschap plotseling met zijn verleden wordt geconfronteerd. Vanaf dat moment begint het in zijn hoofd te borrelen en te gisten. Een traumatisch voorval, lang geleden, groeit uit tot enorme proporties. Hij kan aan weinig anders meer denken dan aan wraak en genoegdoening. Hoe kan het dat een evenwichtig mens als Ewout in staat blijkt te zijn tot dingen die hij nooit voor mogelijk had gehouden?

"Ik ben in 1949 geboren. Naast mijn werk als gemeenteambtenaar studeerde ik sociale wetenschappen en bestuurskunde. Zowel in als naast het werk heb ik veel geschreven: verhalen, artikelen en columns. Ik publiceerde twee juridische boeken (over subsidierecht en over klachtrecht) en werkte als medeauteur mee aan boeken over communicatie en gemeenterecht. Verder ben ik vaste columnist van de Vereniging van Griffiers. In mijn vrije tijd schreef ik een aantal romans. Gistende kokosnoot is de eerste die wordt uitgegeven. Wat mij betreft worden het er meer."

Naarmate het lood- en gitkleurige water dichterbij kwam, voelde ik met de adrenaline in mijn bloedbaan ook de spanning in mijn lichaam weer toenemen. Het leek me niet ongevaarlijk om dicht bij de afgrond te komen, die door niets werd afgeschermd, geen reling, geen hek, en minstens zes meter lager het licht golvende wateroppervlak. Half gesmolten sneeuw maakte bovendien de kade glibberig. Mijn toch al niet zo rustige maag tekende opnieuw protest aan. Heel even, gedurende een verleidelijk, kort ogenblik, borrelde er een besef van zinloosheid in mij op. Wat deed ik hier in godsnaam? Wat had ik inmiddels al niet op mijn geweten? Twee mensenlevens. Nee, drie. Was dat wel te verantwoorden vanuit mijn opvatting van oprechte, objectieve gerechtigheid? Tot dan toe had ik de vaste overtuiging gehad, dat de finale afrekening over wat ik had gedaan, die zonder twijfel ooit zou plaats vinden in een kosmisch rechtsgeding, tot mijn vrijspraak zou leiden. De rollen zouden worden omgedraaid: de slachtoffers zouden daders worden, en ik als aangeklaagde zou de inquisiteur moeten zijn. Ik was er zeker van, dat de kosmische jury mijn gelijk, als genoegdoening voor het mij aangedane leed, zou bevestigen en mij zou ontslaan van rechtsvervolging. Maar nu, oog in oog met het zwarte, meters diepe kanaal, was daar opeens de twijfel. Was het wel juist, dat ik niet alleen aanklager, maar ook rechter en zelfs scherprechter had willen zijn? Was mijn leven feitelijk niet voorbij door het beschikken over dat van anderen, met welke rechtvaardiging dan ook? Op dit moment was ik in de positie om twee stappen vooruit te doen en daarmee alle problemen in één keer op te lossen. Ik deed de stappen echter niet, omdat mijn overlevingsinstinct zich ertegen verzette. Zoekend loerde ik nog een keer om mij heen, maar ik zag in de wijde omtrek helemaal niemand. Toen opende ik de aktetas en even later verdween de bijl, nog steeds verpakt in de jutezak, via een parabolische vlucht, met een lichte plons in de sluiskolk.