Ja, ik doe het straks

De broers Erik en Olaf hebben behalve dyslexie ook ADD (Attention Deficit Disorder). Deze diagnose is pas na verloop van langere tijd gesteld. Daarvóór hebben ze heel wat vooroordelen en tegenslagen het hoofd moeten bieden. Lucia van den Berg beschrijft hun niet altijd leuke ervaringen op en buiten school, zonder in (zelf)beklag te belanden. Het zal voor menig ouder zeer herkenbaar zijn hoe een leven met ADD kan verlopen. Daarnaast zal het mensen in het onderwijs hopelijk duidelijk maken hoe lastig het leven voor kinderen met deze stoornissen kan zijn.

"Ik ben getrouwd, moeder van twee fantastische zonen en ben sinds 23 jaar werkzaam in het onderwijs. Eerst gaf ik les aan volwassenen, daarna op de basisschool. In 2000 ben ik overgestapt naar het voortgezet onderwijs. In 2004 haalde ik mijn diploma Remedial Teacher Voortgezet Onderwijs en ben ik een RT-praktijk begonnen. Tegenwoordig ben ik naast docent ook zorgcoördinator. Bovendien ben ik regiobestuurslid van Balans Rijnland."

Wanneer de kleuterjuf aankondigde dat de klas ging gymmen moesten de kinderen hun jas aandoen, gymtas pakken en in de rij gaan staan om naar de sporthal te lopen. Olaf deed altijd wel zijn jas aan en ging ook in de rij staan. Er was zelden een kind te vinden dat naast hem wilde lopen en dat kwam omdat de kleuters hand in hand moesten lopen en blijkbaar waren de schoudergewrichten van de arme kleuterarmpjes niet bestand tegen het gezwaai van Olaf zijn armen. Vooraan in de rij liep de juf en achteraan een gymmoeder, die de kinderen maande toch vooral door te lopen. Bij de sporthal aangekomen, moesten de kinderen zich omkleden en dan bleek vrijwel elke keer weer dat Olaf zijn gymspullen aan de kapstok had laten hangen. De hele route naar de sporthal liep hij tussen kinderen die een katoenen tasje met gymspullen om hun nek hadden hangen. Om zijn nek hing geen tas, maar dat bevreemde hem totaal niet, sterker nog; hij zag het niet. Dan werd er door de juf besloten dat Olaf in onderbroek en op blote voeten mee moest gymmen. Waarschijnlijk dacht de juf dat Olaf hier wat van zou leren. Veel andere kinderen zouden zich zo schamen voor het gymmen in hun ondergoed, dat ze een volgende keer hun spullen wel mee zouden nemen. Helaas, het maakte ogenschijnlijk geen indruk op Olaf. We hebben heel wat middeltjes in moeten zetten tegen de voetwratten maar ze zijn allemaal verdwenen. Het vergeetachtige gedrag ten aanzien van zijn gymspullen is gebleven. De broekjes en shirts die verdwenen zijn na een sportles, zijn inmiddels ontelbaar geworden. De juf kon er niet aan wennen dat een kind zo verstrooid kon zijn.