Novemberavond

Als het huwelijk van Pieter van Zeeland en zijn Sanne kinderloos blijft, denkt Pieter aan adoptie. Sanne is nog niet zo ver. Later stemt zij, nog niet van harte, toch met het plan in. Vanaf dat moment raken zij in een stroomversnelling van emoties. De adoptie van Bart en zijn zusje Lieke lijkt het geluk aanvankelijk aan hun zijde te brengen. Maar dat verandert als Bart zich tegen zijn vader keert. De toenemende druk wordt het gezin fataal. Aan het eind van dit waargebeurde verhaal, waarin overleven een sleutelwoord is, wordt duidelijk dat er alleen maar verliezers zijn.

"Ik had een verhaal te vertellen. Het onderwerp was er al langer, slechts de tijd ontbrak. Na mijn pensionering moest het er maar van komen en tussen lange fietstochten, hardlopen en skiën door, groeide het manuscript. Al schrijvend beleefde ik de jaren met mijn aan een persoonlijkheidsstoornis lijdende zoon Bart, in alle hevigheid opnieuw. Een meeslepend verhaal, dat regelmatig tot nadenken stemt."

Sanne drukte het breekbare mensje tegen zich aan. Het klemde zich aan haar vast en even wist ik niet of ik blij of verdrietig moest zijn. Zachtjes, bijna zonder het aan te raken, beroerde mijn veel te grote hand het kleine hoofdje met de zwarte donzige haartjes, ik probeerde naar hem te lachen, maar mijn lach was niet echt, het was hooguit een pijnlijke grimas en er kwam dan ook geen lach terug. Ik zag zijn mooi gevormde oortjes, zijn neusje, de nageltjes aan zijn ragfijne vingertjes, alles aan hem was onvoorstelbaar klein en kwetsbaar. En ondanks dat hij niet lachte gaf hij mij iets, iets dat mij gelukkig maakte, hij liet zich mijn liefkozingen welgevallen, hij stond mij toe hem lief te vinden. Slechts een paar van die minuten waren ons gegund, een paar minuten waarin geen woord gesproken werd, toen maakte de vrouw een eind aan de euforie door de handelswaar resoluut weer af te pakken en er mee weg te benen. Ongevraagd volgden wij haar naar een koud en somber zijkamertje waar één klein raampje en een half dichtgeschoven haveloos gordijn nauwelijks daglicht binnenlieten. Er was geen vloerbedekking en er was ook geen meubilair, op de grijze betonnen vloer stond slechts een oude kinderwagen. Ze legde hem er op zijn buik in en dekte hem toe met een lakentje. De overgang moest groot zijn, want Bart, het kleintje, ons kleintje, zette het op een huilen en omdat mevrouw Verpoorten in de verste verte geen aanstalten maakte om hem te troosten, deed Sanne het. Ze streek zachtjes over zijn kleine hoofdje en zong een liedje voor hem. Het hielp, het huilen ging over in zachtjes snikken, hij luisterde. Toen vond zijn meesteres het welletjes, zij verliet het kamertje en maande ons haar te volgen.