Het project Parkinson

Het Project Parkinson bevat tientallen ervaringsverhalen over het dagelijks leven met de ziekte van Parkinson. De verhalen zijn met de nodige humor geschreven, terwijl de emotie niet wordt geschuwd. Lies van der Heide maakt duidelijk dat na de diagnose nog een rijk en intensief leven mogelijk is. Met de limo naar het feestje van je schoonzoon bijvoorbeeld of je dapper aanmelden voor Nordic Walking training voor Parkinsonpatiënten. Voor lotgenoten een bemoediging, voor belangstellenden een informatiebron over de veelzijdigheid van de aandoening.

"Ik ben een vrouw van 70 jaar. In mijn werkzame leven was ik maatschappelijk werker. Na mijn pensionering studeerde ik enkele jaren theologie. Verslechterende mobiliteit noodzaakte mij tot stoppen met de studie. Geruime tijd later volgde de diagnose: Parkinson en polyneuropathie. Het schrijven van werkstukken werd schrijven over het leven met deze lastige aandoeningen. Hierdoor heb ik kunnen ontdekken dat ook met beperkingen het bestaan een geschenk kan zijn. Deze ontdekking wil ik graag delen met anderen."

Fris en fruitig scharrel ik de trap af en de kamer in. Die lijkt weer in orde voor een nieuw schoon jaar. Er is zelfs gestofzuigd. Maar... mijn ogen dwalen even rond en ik zie, ik zie, wat hij niet ziet. Afgevallen blaadjes in de vensterbank, hier en daar nog wat chips van de kleinkinderen in de bank. In de hoek nog enkele, door de hondenpup, verscheurde snippers papier. Onder de salontafel wat verdwaalde dennennaalden en plukjes engelenhaar op diverse min of meer toegankelijke plekken. P. heeft mijn regelende genen nog niet te pakken en ik neem een besluit. Ik ga zelf nóg een keertje stofzuigen. Met veel moeite wurm ik het ding uit de meterkast: machine, slang, stang, snoer. We hebben een morgen in de week een trouwe hulp in huis en bovendien is het ding nog niet lang geleden nieuw gekocht. Daarom ken ik dat apparaat niet zo goed en hij mij niet. En van die vroegere oude stofzuiger was ik ook al vervreemd geraakt. Op de deur naar de kamer zit een dranger. Kom daar dan maar eens doorheen met zo’n complexe hoeveelheid attributen. Als eindelijk alles op zijn plek zit, struikel ik over het snoer. Weer overeind gekrabbeld moet ik opnieuw positie kiezen. Borstelkant van de zuiger voor het parket, de gladde zuigopening voor het kleed. De omzetknop met de voet bedienen, ja, ja, vroeger ja... Stang losmaken om bank en vensterbank te reinigen, ik val dan weer bijna achterover, beland gelukkig in de stoel. Door de knieën voor de moeilijk bereikbare plaatsen, en vervolgens weer omhoog komen! Kortom, een avontuur en uiteindelijk het gewenste resultaat. Bovendien een natte nek met zweetdruppels langs de rug. De weg terug naar de meterkast levert enige beschadiging op aan het deurkozijn, maar dat geeft niet. Het blauwe gevaarte staat eindelijk weer op zijn plek.