Hoi opa!
Gedeelde gedachten van grijze heren onder elkaar

Op een vlotte wijze stelt Jaap Teuwissen als opa diverse onderwerpen aan de orde door in gesprek te gaan met ‘lotgenoten’. Hij maakt hierbij het verschil tussen grootvaders en opa’s en laat humor, ironie en zelfspot elkaar afwisselen. Hoi opa! is een écht ‘grijze mannen’ boek waar vele grootvaders en opa’s zich in zullen herkennen en waarbij oma vermoedt dat zij weer eens ‘op de korrel’ wordt genomen als opa zo nu en dan in lachen uitbarst. Maar ook komen er serieuze en ontroerende onderwerpen aan de orde, daar de ouder wordende man thans meer tijd heeft om het leven te overdenken en zijn ontroering toelaat.

"Nu ik ben gepensioneerd, heb ik meer tijd om het leven van een andere invalshoek te bezien. Het is in mijn beleving een toegevoegde waarde om dit eens voor te leggen aan mede 'grijze heren' welke tot de grote groep opa's behoren. Dit is dan ook de reden dat ik achter het toetsenbord ben gaan zitten om mijn gedachten te ordenen. Middels dit boek met als titel Hoi opa! hoop ik mijn 'lotgenoten' te kunnen bereiken."

Een geheel ander fenomeen is het groeiende leger van jonge opa’s die de motor hebben herontdekt. Ze voelen zich nog veel te jong om al suf fietsend met een kinderzitje voorop met hun kleinkind er op uit te trekken. Het betreft meestal opa’s, overjarige haantjes van een jaar of vijftig, vijfenvijftig en verkerende in een ongeremde midlifecrisis die koste wat het kost en tegen alle verdrukking in de vroeger gemiste kansen alsnog een laatste kans willen geven. Voortgestuwd door hun vermeende nog resterende oprispende testosteron hijsen ze zich in woest lederen pakken en beklimmen de ooit gedroomde Harley Davidson die ze voor een prikkie hebben kunnen bemachtigen en na maanden van sleutelen en poetsen in het schuurtje achter het huis uiteindelijk aan de praat hebben gekregen. Het zijn een soort surrogaat Hell’s Angels. Oma wordt onder enige druk ook nog ingeschakeld, want wat is een macho zonder een vrouw achter op het 'kabonkebonk' trillende scheurijzer waar hun opa’s destijds al een erectie van kregen. Het allerliefste laten ze ook nog een tatoeage plaatsen maar dan wel op een plaats waar hun schoonmoeder het niet kan zien. Oma is van zo’n geïnjecteerd erotisch plaatje ook niet echt gecharmeerd, maar dit terzijde. Om de vrede te bewaren geeft zij - na elders een motorpak en helm geleend te hebben -­ zuchtend en steunend toe voor een ritje achterop. Er wordt koers gezet richting Arnhem want in die contreien ligt de Posbank met haar uitdagende slingerwegen en spannende ‘haarspeldbochten.’ Met haar uit de kluiten gewassen dijen omklemt zij angstig de heupen van haar coureur, terwijl hij visioenen krijgt en heimelijk terug denkt aan zijn eerste liefde achterop zijn eerste brommer.