Wil de echte vluchteling opstaan !

Dit waargebeurde verhaal beschrijft de wanhoop, angst en de tegenslagen die Maria ondergaat gedurende de zestien jaar dat ze met haar gezin als vluchtelinge door het leven gaat. Haar leven is een opeenstapeling van drama’s. Desondanks toont zij haar enorme doorzettingsvermogen, moed en hoop in de vele keren dat zij opnieuw moet beginnen. Waar ze ook terecht komt, Maria weet zich toch overal weer geliefd en nuttig te maken. De rode draad die door het verhaal gaat, vertelt over de kracht van een moeder die werkelijk alles geeft om haar kinderen een veilige toekomst te kunnen bieden.

"Na voltooiing van de KMA-opleiding in de jaren zestig volgde ik een loopbaan bij Defensie. In 1996 maakte ik, door inkrimping van de krijgsmacht, gebruik van een prepensioenregeling. Sindsdien ben ik actief voor de ANWB in het kampeertoerisme buitenland. Daarnaast heb ik mij een aantal jaren bezig gehouden met vrijwilligerswerk, waaronder het verzorgen van lessen Nederlands in een asielzoekerscentrum. Daar raakte ik onder de indruk van de trieste levensloop van een bewoonster."

Maria’s geestelijke gesteldheid in die tijd is moeilijk te omschrijven. In het vluchtelingencentrum leefde zij temidden van overige Servische vluchtelingen. Haar kinderen speelden gewoon met de andere kinderen. Hrvojka’s naam klonk eens door het gebouw en een vrouw herkende hierin haar Kroatische afkomst. Hierop reageerde ze openlijk met de woorden dat ze zin had het meisje te vermoorden. Haar typisch Kroatische voornaam keerde zich ook op school tegen haar: Een lerares vroeg haar in de klas hoe ze aan die naam kwam. Hrvojka legde in haar onschuld uit hoe de vork in de steel zat en vertelde dat ze Kroatische ouders had en dat haar echte vader in Kroatië woonde. De onthulling van het kind veroorzaakte een vijandige houding van zowel de lerares als haar medeleerlingen: haar vader was slecht en dus moest zij ook wel slecht zijn. Hrvojka kwam zo als opgroeiende puber al in een isolement, werd vijandig bejegend en in allerhande indirecte bewoordingen bedreigd. Dit zou later de aanleiding voor haar vormen om Servië te verlaten. Maria wist niet hoe ze zich tegen dit soort levensgevaarlijke bedreigingen moest wapenen. Ze was evenwel vastbesloten haar kinderen tot het uiterste toe te verzorgen, daar had ze zich in vastgebeten, maar haar emotionele toestand was afgestompt. Dat ze niet meer kon lachen laat zich gemakkelijk begrijpen, er viel immers ook niets te lachen. Maar ze kon evenmin nog huilen, ze was al lang ‘leeggehuild’. Je zou kunnen zeggen dat ze het emotionele deel van haar wezen verboden had nog verder energie te verspillen, ze was alleen gericht op overleven, zij met haar kinderen. Maar: hoe lang houdt een mens dat vol? Maria was een doorzetter, ze had geen andere keus.