Een moederhart
over een top(b)sportend kind

Niels heeft een talent voor skiën. Al op 5-jarige leeftijd vertrekt hij zonder ouders met een skiteam naar het buitenland om aan skiwedstrijden deel te nemen. In de 15 jaar skisport liep zijn moeder tegen obstakels aan, want het was vaak tobben om het doel voor haar zoon te verwezenlijken. Hoe ver laat je je kind gaan om tot topsport te komen? Corry van der Riet - van Bodegraven heeft haar ervaringen in dit boek beschreven. Het waren bijzondere jaren, jaren die op haar netvlies staan gegrift. Een periode waar ze heel dankbaar voor is en die ze nooit heeft willen missen.

"Ik schrijf vanuit mijn hart hoe ik de topsportcarrière van mijn zoon heb beleefd. Ik wil kenbaar maken aan alle (top)sporters en hun achterban wat er allemaal bij komt kijken om de top te halen. De ‘b’ tussen top(b)sportend kind staat voor het feit dat het vaak tobben was om het doel te bereiken. Het boek bevat veel informatie en technische aspecten maar ook alle emoties komen aanbod: liefde, dankbaarheid, angst, verdriet, doorzettingsvermogen, verloren dromen en acceptatie."

Februari 1991, Niels was vijf jaar oud en hij was toen de jongste deelnemer die aan de Nederlandse kampioenschappen skiën meedeed. Die werden gehouden in het plaatsje Lofer in Oostenrijk. Eerst wilde de Nederlandse Ski Vereniging hem niet laten starten, want ze vonden Niels te jong om deel te nemen aan dit evenement. We hadden Niels namelijk zelf opgegeven, omdat we in het Skimagazine hadden gelezen dat je talentvolle skiërs kon aanmelden. Er stond geen minimumleeftijd bij vermeld, dus hadden we hem opgegeven en gingen we ervan uit dat alles goed geregeld was. Maar helaas! Er werden diverse discussies gevoerd of ons knulletje wel mocht starten. Mijn man en ik zeiden: ‘We zijn toch niet voor niets naar Oostenrijk vertrokken?’ We gingen ons er toen ook mee bemoeien en we zeiden dat het niet goed was overgekomen in dat skiblad. Er werd heftig gediscussieerd, maar gelukkig mocht Niels meedoen en was de reis niet voor niets geweest. Niels had inmiddels twee seizoenen op de skipiste in Hoofddorp les gehad, maar geen echte wedstrijdtraining. Drie uur les was op deze jonge leeftijd voldoende, want jonge kinderen moeten zo lang mogelijk plezier in hun sport houden. Als je topsporter wil worden, heb je nog heel wat jaartjes te gaan. Niels had het daar vaak over. Hij wilde de beste van Nederland worden. Naast de drie uren les, was Niels haast elke dag op de skipiste aanwezig om vrij te skiën. Terugkomend op de Nederlandse kampioenschappen, Niels mocht dan toch meedoen en hij had het ook prima gedaan. Hij snapte hoe hij om de slalompalen moest skiën en kwam gelukkig heel naar beneden. Wij stonden hem bij de finish op te wachten. Toen we zagen dat hij in aantocht was juichten we van ‘hup, hup, hup’. Ik kreeg er kippenvel van hoe hard Niels moest afremmen toen hij over de finish was.