Prachtig beschreven
Samenvatting
Als 17-jarige probeerde Cees de Vries onder de dienstplicht uit te komen door te gaan varen. Na twee jaar werd hij alsnog opgeroepen om zijn dienstplicht te vervullen. Tijdens zijn diensttijd kwam Cees de liefde van zijn leven tegen. Zij wilde echter geen zeemansvrouw worden en dus tekende Cees voor zes jaar als Kvv’er, wachtmeester/managemeester bij de cavalerie. In de jaren zestig maakte Cees van heel nabij de koude oorlog mee en moest aan veel NATO-oefeningen aan de Oost-Duitse grens deelnemen. Ondanks de erbarmelijk leef- en werkomstandigheden op kazerne de ‘Boskamp’ is dit één van zijn mooiste periode in zijn diensttijd geweest.
Over de auteur
"Ik ben geboren in 1942, tijdens de oorlog in Nieuwer-Amstel vlakbij Schiphol. Deze omgeving werd in die tijd zwaar gebombardeerd. Sinds 1970 woon ik met mijn vrouw en drie kinderen in Zeist. Ik ben nog steeds gefascineerd door de geschiedenis van WOII. Na mijn pensioen ben ik over deze leef- en werkomstandigheden gaan schrijven. Ondanks alles is dit een van mijn mooiste periode in mijn leven geweest."
Productinformatie
- ISBN
- 9789461769480 / 978-94-617-6948-0
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 27-04-2012
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Diversen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 254
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Na een uur reizen met de trein, kwam ik in garnizoen stad Amersfoort aan. Op het stationsplein zouden we opgevangen worden. Met veel kabaal en luid geschreeuw, stapten de nieuwe rekruten uit de trein en begaven zich naar de uitgang van het station. Buiten op het stationsplein stonden verschillende schoolborden opgesteld met daarop de namen van verschillende kazernes. Ik meldde me bij het bord ‘Willem 111’ kazerne. Daar stonden al enkele jongens te wachten, die met een anderen trein waren aangekomen. Een grote dikke militair, met een gigantische cavaleriesnor stond ons daar op te wachten (De rang van de man was mij niet bekend). Hij maakte zich bekend als opperwachtmeester, en wenste als opper aangesproken te worden. De opper stond bij het bord om de nieuwe rekruten op te vangen en schreeuwde: 'Koppendicht, het is hier geen ouwewijven club!' Netjes in rijen van drie opstellen en snel. Even later kwam een grote militaire oude Amerikaanse legerauto uit de Tweede Wereldoorlog voorrijden. Hier moesten wij achter instappen en plaatsnemen op de harde houten banken. Door de bevelvoerende opper werden de koppen geteld. Daarna kreeg de chauffeur opdracht om ons naar de kazerne te rijden. De chauffeur scheurde als een gek door Amersfoort heen, of zijn leven er van afhing, wij rolden achter in de bak door elkaar heen, als de chauffeur weer een scherpe bocht nam. Wij reden de oude Willem 111 kazerne binnen, het leek wel op een gevangenis.
Wij moesten uitstappen voor de grote kantine, opnieuw moesten wij ons opstellen, de opper riep koppen dicht terwijl niemand een woord sprak. Iedereen was te verbouwereerd om wat te zeggen. Bij de verpleegkundige werd je gezondheidsstatus doorgenomen, voor mij stond een jongen te vertellen dat hij voor een druiper nog onder behandeling was, en gaf zijn behandelingsdossier af aan de verpleegkundige. Hij was net als ik afkomstig van de zeevaart zoals de vele anderen die hier in de rij stonden.
