Honden vertellen

In dit boek vertellen honden zelf wat ze denken en voelen. Ze vertellen hoe ze omgaan met de wereld om hen heen. De verhalen leren hoe wij als mens de hond kunnen begrijpen, hoe zij zich gedragen en wat hun motivatie is. Deze verhalen zijn aantrekkelijk en leuk om te lezen voor hondenliefhebbers en mensen die werken met honden als beroep of hobby. Ook kinderen kunnen op een leuke manier leren over wat honden ons te vertellen hebben.

"Naast mijn baan als dierenartsassistente werk ik als gediplomeerd hondengedragstherapeut. Ik heb een dierenpension gehad, stage gelopen in een dierenasiel, enkele nestjes gefokt, lesgegeven op een hondenclub, gewerkt met jachthonden en jachthondenveldwerk gedaan. Dit geeft mij een brede kijk op honden in veel verschillende situaties."

Leuk, we gaan uit! Het vrouwtje pakt de riem en alleen ik mag mee. Mijn tante blijft thuis zo te zien, want de riem heeft maar één halsbandje deze keer. Hé, ik heb nog geen eten gehad? En waar is mijn drinken? Raar hoor, normaal krijg ik dat altijd als het vrouwtje haar koffie drinkt ’s morgens. Afijn, afwachten dan maar. Gezellig komen we aan bij de dierenarts. Daar krijg ik altijd een koekje nadat ze aan mij hebben zitten friemelen. Maar deze keer niet. Ik snap er niks van. Het vrouwtje praat tegen mij, ze heeft het over castratie. Ik weet niet wat het is en wacht het maar rustig af. Dan heb ik in ene een zwart gat, waarover ik niets kan vertellen. En mijn buikje doet ook beetje zeer. Er zit een draadje daar. Oei, wat voel ik me suf; de vloer zweeft alsof ik in een draaimolen zit en ik heb een baby-rompertje aan. Die draad zit tussen mijn ballen en mijn piemeltje. Ballen? Mijn ballen zijn weg! Ik heb nu nog maar een klein leeg zakje over! Mijn haartjes zijn daar ook weggeschoren. Wat kriebelt het en wat doet het pijn tegelijkertijd. Thuisgekomen ben ik direct in slaap gevallen. ‘s Avonds kreeg ik slechts een klein beetje van mijn normale brokjes, maar er zat ook een raar brokje tussen, een pijnstiller zei het vrouwtje, dus ik griste het zowat uit haar handen zodat ik vlug wat minder pijn zou voelen. Inderdaad, het hielp geweldig. Iedere keer als ik naar buiten moest deed m’n vrouwtje dat aangemeten trappelpakje af. Het eerste wat ik dan deed was uiteraard aan dat nare draadje likken. Maar nog voordat het nog maar even pijn kon doen zei het vrouwtje al ‘foei Ace’. Nou, daar schrok ik van, want als zij dat zegt dan zal ik vast iets doen wat niet mag. Het plasje-doen ging gelukkig zonder pijn en het poepen ook. Wij zijn nu enkele dagen verder en nog steeds heb ik die lap om mijn lijf...