Maximiliaan en Castor

In Maximiliaan en Castor staat een labrador en een egel centraal. Zij nemen je mee in hun denkwereld, maar je krijgt ook een glimp te zien van andere dieren. Laat je meevoeren in hun wonderbaarlijke observaties van zichzelf, van elkaar, maar bovenal van de mens! Ga mee langs de oevers van de Zijl en geniet van de eigenzinnige inwoners van de Leidse Merenwijk. Maar daarmee is het eindpunt nog niet bereikt! Je wordt ook meegenomen op een rondreis door Europa en als klap op de vuurpijl ga je het universum in en word je een kijkje gegund in de hemel.

"Ik ben nu 55 jaar, getrouwd, woon in Leiden en vader van twee volwassen dochters. Ik heb het altijd heerlijk gevonden om creatief bezig te zijn. Zo speel ik gitaar, doe mijn best op de piano en kan enorm genieten van een gelukte tekening of olieverfschilderij. Sinds kort heb ik daar schrijven aan toegevoegd. Ook dat geeft veel voldoening! Je begint met een idee en een blanco vel en dan rolt er uiteindelijk zoiets uit de pen."

Ik ben een Erinaceus Europaeus, zo genoemd door de achtenswaardige Linnaeus in 1758. Deze naam vervult mij met trots. U kunt hem slechts foutloos spellen door hem met aandacht en zorg te lezen! Ik ben afkomstig uit een zeer oud geslacht, die waar-schijnlijk zijn oorsprong vindt in de schaduw van het Disneykasteel van gekke koning Ludwig. Generaties lang hebben wij door de bossen van Beieren gezworven en met weemoed denk ik dan ook terug aan het gemak van die zachte, warme maar ook zo verkoelende bosgrond. Mijn vader heb ik nooit gekend en mijn moeder is slechts nog een vage herinnering, die mij wel de prachtige naam Maximiliaan geschonken heeft. Na een kleine 6 weken heeft zij mij uit haar nest verstoten en stond ik op eigen benen. Ik ben dan ook niet zoals jullie... Ik weet wat overleven is en doe niet aan gezeur of kleinzieligheid. Ik ben vooral pragmatisch! Mijn geboortegrond ligt onder de rook van Leiden. Mijn oogjes deed ik voor het eerst open op ‘t Joppe; een zompig door mensenhanden aangelegd moerasgebied. Ik kan mij nog steeds voor mijn kop slaan, dat ik daar ben weg gegaan. Eindeloos wuivende rietkragen, overwoekerde bomen, prachtige vergezichten en een overvloed aan kikkers, eieren en hagedissen beheersen momenteel mijn herinnering! De laatste tijd breng ik mijn dagen door aan het Wervepad in de Merenwijk. Ik heb de grens van mijn nieuwsgierigheid bereikt en weet dat als ik doorloop, voortijdig eindig in een afvalbak van de Gemeentelijke Dienst. Mijn tijd slijt ik aan de rand van een fietspad op tien vierkante meter. ‘s Avonds laat kunt u mij weleens op het grasveld zien, maar de meeste tijd lig ik onder de bosjes en aanschouw de wereld. Ontwaar die betonnen kolossen waar jullie wonen en wordt nog steeds misselijk van al die auto’s.