Dichter bij de verte

Wat doe je als de dochter van je jeugdliefde ineens op de stoep staat met de vraag of zij je een aantal vragen mag stellen voor een artikel voor de lokale krant? En waar word je opnieuw aan herinnerd als je weer die ene wandeling maakt? Dichter bij de verte bestaat uit tientallen korte verhalen in diverse genres; levensverhalen, fantasieverhalen, sprookjes, realistische verhalen, humorverhalen en magisch realistische verhalen. Lees welke deuren Peter opent en hoe Paula het heft weer in eigen hand neemt en laat je ontroeren, verrassen of zelfs inspireren.

"Ik ben schrijver, dichter en verteller. Spelen met taal is mijn passie. Tijdens mijn reis door de werkelijkheid laat ik me inspireren door natuur, kunst, relaties en het toeval. Ik neem de werkelijkheid waar en als mij daarbij iets raakt, verwoord en verbeeld ik dat in diverse vormen (gedichten, proza, verhalen, theaterteksten). Met mijn verhalen hoop ik anderen te raken, te verrassen en te inspireren. Diverse verhalen zijn bekroond, genomineerd of opgenomen in verzamelbundels."

Ik had haar verzoek natuurlijk kunnen weigeren. We hadden elkaar immers, in de drie jaren dat ik tegenover haar woonde, nauwelijks gesproken. Het eerste contact vond plaats, twee dagen na mijn intrek in mijn appartement. Ik wilde me aan haar voorstellen en haar uitnodigen voor een nadere kennismaking. Ik belde aan, maar er werd niet opengedaan. Kennelijk was ze niet thuis. Ik overwoog nog een keer te bellen, maar besloot het op een ander tijdstip opnieuw te proberen. Toen hoorde ik geschuifel achter de voordeur en het getik van een stok. ‘Wie is daar?’ klonk het even later, zacht en een beetje bibberig. Ik boog me naar de deur en sprak met luide stem: ‘Uw nieuwe overbuurman, ik wil even kennis met u maken.’ ‘Ik heb nu geen tijd’, was haar reactie, en ik hoorde haar weg schuifelen van de deur. ‘Zal ik een andere keer terugkomen’, riep ik haar achter na. Het schuifelen hield op, en toen klonk het, tamelijk gedecideerd: ‘Schrijf maar een kaartje.’ Even later hield het schuifelen op en hoorde ik een deur dichtslaan. Ik was afgepoeierd, en lichtelijk geïrriteerd stapte ik mijn appartement weer binnen. ‘Bekijk het maar’, dacht ik in eerste instantie, maar een paar dagen later stopte ik toch een kaartje, met een uitnodiging, in haar brievenbus. Zo hield ik de eer aan mijzelf. Tot mijn verbazing en ergernis lag er een dag later een klein briefje in mijn bus, met daarop de korte tekst: ‘Bedankt, geen zin.’ Buurvrouw 341. Ons contact bleef sindsdien beperkt tot kaartjes. Ik liet haar steeds weten wanneer ik op vakantie was, of een paar dagen elders vertoefde, en wenste haar ook een Voorspoedig Nieuwjaar. Steevast kreeg ik een briefje terug met de standaardtekst: ‘Bedankt.’ Buurvrouw 341. Zij liet mij nooit iets weten.