De Waterwolf

Wateroverlast is niet alleen iets uit het verleden, maar ook een reëel scenario voor de toekomst. In dit boek beleven we de avonturen van vooral Tim en zijn vader Harm tijdens extreem hoog water in het Rivierengebied van Zuid-Limburg tot in de Randstad. Zie hoe ze vluchten voor het stijgende water, hoe hun paradijsje verandert in een modderpoel. Je voelt de angst voor de waterwolf die klopt tegen de dijken. Dijken die schudden onder het geweld van wind en water. Lees hoe honderdduizenden mensen verjaagd worden uit hun huizen.

"Ik ben geboren in het waterrijke Groene Hart (Hazerswoude). Bijna 30 jaar werkte ik in het basisonderwijs, waarvan 23 jaar als schoolleider o.a. in de Bommelerwaard (Hedel). Sinds 1992 woon ik in Zeeland (Goes). Van daaruit werkte ik vele jaren als (eind) redacteur van het schoolleidersmagazine ‘Direct’. Toen in 1995 het rivierwater steeg en o.a. de dijken van de Bommelerwaard onder grote druk zette, ontstond als vanzelf het verhaal van de Waterwolf."

De ronkende vrachtwagens en de loeiende wind lijken een spel met elkaar te spelen. Alsof een kleine hond een grote witte wolf wil tegenhouden. Ze grommen om het hardst om de ander bang te maken. Wie rent 't eerste weg? Doodmoe loopt Jan Dijkman tussen de manschappen heen en weer; geeft aanwijzingen, telefoneert en spoort zijn mensen aan. Spannend is het, héél spannend. Plotseling verstijft de commandant; onder zijn voeten beweegt de grond ...!. Hij heeft het gevoel bovenop de rug van een groot dier te staan. Een roofdier dat in zijn slaap wordt gestoord en zich nu langzaam en dreigend opheft. Op datzelfde moment weet Jan het: hij heeft verloren! Boven het lawaai van wind, water en machines uit brult hij uit alle macht: ‘Weg, allemaal weg! De dijk!’ Meer aansporing hebben de mannen niet nodig. Ze voelen het zelf al: ze staan op de rug van de waterwolf. Iedereen doet wat hij moet doen, rustig, snel en zonder paniek. Ongelooflijk wat er binnen enkele seconden gebeurt. Mannen, die aan de buitenkant van de dijk tot hun knieën in het water staan, zijn met een paar sprongen aan de veilige kant van de dijk. Maar eigenlijk is er helemaal geen veilige kant meer. De chauffeurs van de graafmachines maken een noodsprong uit hun hoge cabines. Schoppen en zandzakken blijven liggen op de plaats waar ze het laatst zijn gebruikt. Het zware materiaal wordt achtergelaten als een prooi voor het water. De commandant hoeft niemand aan te sporen. Iedereen springt op een brandweerwagen of een legertruck. Na een teken van de Jan Dijkman mogen ze rijden. En snel! Volgende auto vol? Wegwezen! Vol gas. Sirenes loeien en auto na auto scheurt weg. Weg van het gevaar. De kruin van de dijk beweegt zichtbaar.