Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België)
(Past door brievenbus)
Samenvatting
Coen mag eindelijk naar groep 3! Hij heeft er heel erg zin in, want dan leert hij lezen en schrijven. Maar dan merkt hij dat lezen bij hem niet vanzelf gaat. Kinderen uit zijn klas pesten hem en roepen: "Coen kan niet lezen, Coen kan niet lezen!" Dat maakt hem erg verdrietig en hij wil niet meer naar school. Hij krijgt er zelfs pijn van in zijn buik. Is hij dan echt dom? Mama gaat met Coen naar juf Mieke. Er wordt hulp ingeroepen. Bij Meneer Kees mag Coen allerlei testjes doen en... hij is niet dom, maar dyslectisch!
Over de auteur
"Na jaren werkzaam te zijn geweest in de kraamzorg en kinderopvang, ben ik sinds 2012 overgestapt naar de gehandicaptenzorg. Daarnaast ben ik al ruim 5 jaar werkzaam als vrijwilliger/ervaringsdeskundige bij de oudervereniging Balans. Ik verzorg, samen met een collega vrijwilliger, informatieavonden over dyslexie. Tijdens de open, leuke en soms ontroerende gesprekken met de kinderen en door mijn eigen ervaringen, is het idee voor een ‘lotgenoten boek’ ontstaan."
De les gaat weer beginnen.
Coen pakt zijn boekje en legt het op zijn tafeltje.
Het gaat over Kees en Miep in het bos.
Juf Mieke wijst Coen aan en zegt: "Begin maar met de eerste bladzijde."
Coen krijgt het benauwd en denkt: Oh jee, ik niet!
Hij hakt en plakt de letters aan elkaar: k-ee-s i-s i-n h-e-t b-o-s
Hij struikelt over de woorden en het gaat zó langzaam.
De kinderen beginnen te gniffelen en kijken Coen aan.
Hij ziet ze smoezen met elkaar.
Hij kan wel huilen.
Ik heb zelf dyslexie en las de Balanskids. In de Balanskids las ik een klein stukje over het boek en herken het verhaal. Zelf heb ik ook heel veel buik-hoofdpijn gehad tot groep 5. toen ging ik naar een dyslexie-school en heb daar veel geleerd. ik wens Coen veel succes!
