Onderweg naar driemaal nergens

Op een origineel ingevulde manier volgen wij de turbulente levensloop van Herman Teugelloos, geboren Pallieter en gevierd kunstenaar in hart en nieren. Door een curieuze samenloop van omstandigheden verzeilt hij via criminele kunstgreepjes van dilettanterig allooi in de marginaliteit, waardoor zijn fortuinlijk gezin, gezegend met vijf kinderen, onherroepelijk dreigt te verzuipen in een poel van teloorgang: een levensecht voorbeeld van hoe een fundamenteel integer familieman het hoofd moet buigen voor het lot. Bij momenten kleurt deze schrijnende roman bloedrood aan en toch blijft de toonzetting van dit authentiek document doorlopend drijven op spitante waaiers van zwarte humor en aanstekelijk optimisme.

"Ik ben geboren te Zulte, 14 september 1948, uit een fabrikantengezin met vijf kinderen. Na de humaniora studeerde ik kinesitherapie te Gent. Daarna liep ik één jaar cursus aan het RITS te Brussel. Ik vestigde mij als zelfstandig kunstenaar in 1970. Als zelfstandig uitbater van twee galerijen organiseerde ik exposities over gans Europa: Knokke, Sint-Martens-Latem, Rijsel, Parijs... Na veertien succesvolle jaren versukkelde ik in de marginaliteit en ontpopte mij als auteur in de gevangenis."

En wat ik de daaropvolgende seconde onder de leden gesplit kreeg, kondigde zich in de aanvangsfase al aan als veel minder goed nieuws: de angeliek glimlachende koningin des huizes herself. Zij stond er in een kommerloos vrijzinnige spreidstand overweldigend koningin te wezen, haar weelderige haardos borstelend en...naakt tot op de vezels! Laat me toe deze abrupte extravagantie te verduidelijken: één absurd compromitterende aanblik, die mij ter plekke tegen het vast tapijt nagelde. Via een stilzwijgende wenk, één haarspeld nog achteloos tussen de lippen geklemd, beet de queenmother volstrekt scrupuleloos in de verboden appel: de verbouwereerde jongeling die ik terstond met aplomb in hoogsteigen persoon voorstelde, werd door de poedelnaakte koningin als het ware naar binnen gezogen, terwijl mijn min of meer verontschuldigende gebarentaal demonstratief werd weggewuifd. Door twee wijd opengesperde armen werd ik zomaar voor de vuist weg uitgenodigd tot een wel erg verregaand partijtje ochtendknuffelen met een wildvreemd, spiernaakt kroonjuweel in een wildvreemde, poepchique badkamer. Ik kreeg niet eens de tijd om te overdenken hoe een bleu van amper negentien zoiets kon rijmen, en terwijl deze koninklijke dame mij krek tegen haar welgevormde, blanke tietenaccessoires aanhaalde, had ik het in al mijn kinderlijkheid al op een dromen gezet naar een of ander eldorado dat zich aan de overzijde van ons Belgisch regenweertje uitstrekt. "Jij bent de uitverkorene van ons Minizoe’tje, zeker? Kijk eens aan, ik ben de mama van de schone slaapster..." fezelde de hupse verleidster, die de badge van hoe-ouder-hoe-zotter op haar blote bast meedroeg. Ik duizelde onder een vurige smakkerd op mijn rechteroog. En dan op een fluistertoontje: "Geneer je niet om een weldoend badje te nemen, monsieur, wij zijn een ruimdenkende familie," terwijl zij op die stelling al een voorschot had genomen en alsof ik dat allang niet in de mot had.