Samenvatting
Wat voor de een lijkt op een dia uit een viewmaster, is voor de ander een sprankelend caleidoscopisch beeld. Wat komt de gezant van de Grauwe burcht werkelijk vertellen? Wat heeft Perzikje gemeen met de opgesloten jonkvrouw? En waarom rijden er blauwe bestelbusjes door de straat? Wat heeft het allemaal met elkaar te maken? En loopt het goed af? Helemaal niet. Niet helemaal. Dat hangt er maar vanaf vanuit welk perspectief je het bekijkt.
Over de auteur
"De bril en beugel ben ik ontgroeid, het tekenen en schrijven niet. Hoe rijker mijn leven wordt, hoe meer inspiratie ik krijg. Al de hoofdpersonages die ik verzin, zijn vrienden voor het leven. Als tegenwicht krijg ik op mijn werk met dementerende bejaarden dagelijks een fris bad in realiteitszin. Mijn twee kleine critici thuis geven me op tijd feedback over het feit of mijn werk wel genoeg prinsessen, roze en glitter bevat."
Inkijk
Bij het spiegeltje boven de gootsteen ging Daminda haar mascara fatsoeneren met een van concentratie vertrokken gezicht. Ilse haalde haar schouders op en ging naar boven. Ze probeerde niet te piekeren en niet aan de twee jaar oudere Perzikje te denken. Daminda, de zwartste van de twee kraaien, had het altijd geleken alsof ze het niet zo meende en soms leek het zelfs alsof ze Daminda parodieerde door altijd een stapje verder te gaan. Daminda stopte kruidnagel bij haar roltabak, Perzikje rookte een joint achter de fietsenstalling, Daminda verfde haar haar zwart en ze droeg overdreven veel zwarte make-up, Perzikje maakte ook nog eens haar gezicht wit (totdat ze haar ‘de panda’ begonnen te noemen) en vermagerde tien kilo. Daminda nam in discussies altijd de meest zwartgallige standpunten in, Perzikje bestempelde iedereen met een positiever toekomstbeeld dan een filatelist op de drempel van het e-mailtijdperk als ‘achterlijk, gewoon niet eens levensvatbaar.’
Daminda was onder haar zwarte masker lief, behulpzaam en net onzeker genoeg om daarmee sympathiek over te komen, maar Perzikje? Wat was ze eigenlijk onder haar pandamasker?
Niemand wist het en Daminda blijkbaar ook niet. Beneden hoorde ze Ben zingen voor Robje die een beetje aan het dreinen was, met zijn lijzige monotone stem kon hij zo in één van die gothic- groepen die Wannes tegenwoordig verafgoodde.
