Wat een pareltje is dit! Een onderdompeling in zintuigen, met zaken die steeds terugkeren maar waarin toch een evolutie te zien is. Tegelijk zwaar en frivool.
Geen hapklare lectuur, maar zo pijnlijk mooi geschreven.
Dit boek zal niemand onberoerd laten. Voor gevoelige mensen die houden van mooie zinnen. Het raakte me tot tranen toe ...
Katrin Van De Velde heeft talent, zoveel is zeker. Graag méér van dit!
Zeggen dat Katrin talent heeft, is een understatement. Dit boekje is een kleinood, om dat prachtige oude woord nog maar eens boven te halen. een pareltje, iets om af en toe naar terug te grijpen en weer van te snoepen. Een boekje waar je stil van wordt in deze grote, lawaaierige wereld. Een boekje waar we allemaal, ieder op onze eigen manier nood aan hebben, als we amper nog kunnen staan. Dat heeft Katrin haarscherp aangevoeld en pràchtig verwoord. We horen zo vaak zeggen, met een zogenaamd intellectueel dédain, lezen in het Néderlands? Nee... Aan al diegenen die altijd denken dat het in een andere taal zo veel beter klinkt, zo veel mooier is, zeg ik: Lees dit dan maar eens. En tegen Katrin? Tegen Katrin kan ik niet anders zeggen dan 'oprechte dank' en 'laat je niet ophitsen, maar neem je tijd voor een volgend boek'. Echt goede dingen zijn het waard om op te wachten!
Zeggen dat Katrin talent heeft, is een understatement. Dit boek is een rustpunt, een ankerpunt...Niet makkelijk, niet haspsnap, rap effe lezen... maar een boek waar je naar teruggrijpt, een boek dat je ziel weet te raken, een boek dat je houvast geeft. Dit is een kleinood, om dat mooie, oude woord nog eens in ere te herstellen. Dat woord behoeft een echt mooi iets, het mag niet zo maar te kust en te keur worden gebruikt. het boek van Katrin verdient een mooie omschrijving, vandaar dus kleinood. Heerlijk om lezen.... Dank je Katrin!
In een tomeloos voortjakkerende tijd waarin de literatuur krampachtig "populair" probeert te zijn, is een uitgave zoals "Daar waar we amper kunnen staan" een broodnodig tegengif. Het enige wat je als lezer nodig hebt is aandacht, de tekst doet de rest. De woorden zalven, de woorden slaan, de woorden duiken knarsetandend de diepte in of zweven verlangend naar onthechting het licht tegemoet. Katrin Van de Velde vangt de flitsen die als kleine zilvervissen in troebel water door onze hersens dwarrelen: de halfbewuste verlangens, de pijnlijke tekorten, de humeuren van onze gevoelens die zo tegenstrijdig kunnen zijn, het onbestemde van ons bestaan. Mooie teksten? Jazeker, maar daaronder sluimeren de onvolkomenheid en de eeuwige zoektocht. Menschliches, Allzumenschliches.
Prachtige proza-poëzie of poëzie-proza van een totaal nieuw genre, dat Katrin uitgevonden heeft. Elke zin is een meesterwerkje, elke gedachte wordt op een weergaloze manier beschreven.
Een talent dat zichzelf alleen nog maar verder zal kunnen bevestigen.
't Gebeurt niet gauw, maar ik werd omver geblazen door 'Daar waar we amper kunnen staan' van Katrin Van de Velde. Heb het 't voorbije weekend twee keer gelezen en gaandeweg werd duidelijk dat dit boek uit meerdere lagen bestaat die (voor mij toch) pas bloot komen te liggen na meerdere leesbeurten. Elementen die steeds terugkomen, soms in een beetje een andere vorm (echte eenden, badeenden / bloemenruikers, al dan niet verwelkt of zelfs al weggegooid)
Krachtige, poëtische taal die een grote gevoeligheid onthult. Geen enkel woord lijkt er zomaar te staan.
Ik kan dit pareltje aan iedereen aanraden. Om te herlezen en nog eens te herlezen.