Samenvatting
Bergvolk en twee bergwandelaars komen
op bizarre wijze met elkaar in aanraking...
Zestien mensen trekken naar een onbekende vallei om daar een nieuw leven op te bouwen. Ze worden geleid door de paranormaal begaafde Jolien en haar gids Jobald.
Helenida is een beeldschone vrouw. Ze komt volledig onder de invloed van de kwaadaardige geest Lucretia. Ze trekt de macht naar zich toe en terroriseert de overige leden van het bergvolk.
Als een bergwandelaar, na een enerverende tocht, zijn vrouw even uit het oog verliest, verdwijnt ze spoorloos.
Het begin van een vreselijke nachtmerrie.
Over de auteur
"Ik ben in 1935 in Rotterdam geboren. Sinds 1995 woon ik in Zwijndrecht, waar ik als schrijver van technische handleidingen werkzaam ben. Ondanks mijn technische achtergrond heb ik grote belangstelling voor alles wat met spiritualiteit te maken heeft. Nadat ik en mijn vrouw het bergwandelen hadden ontdekt, is dat onze grote passie geworden. Eén van de bergwandelingen ging ons ‘kunnen’ ver te boven. Deze wandeling ligt ten grondslag aan Fatale Spiegel."
Inkijk
Zeker vast vooruitgelopen, dacht ik. Zo snel mogelijk ging ik er achteraan. Hoe langer het duurde voor ik haar zag, hoe kwader ik werd. ‘Dit is geen stijl,’ mopperde ik. ‘Ze had toch wel even kunnen wachten.’
Hoewel er nog steeds hier en daar sneeuw lag ging ik steeds sneller lopen, ik moest haar inhalen. Toen ik op een punt kwam waar ik het pad over een grote lengte kon zien, drong het tot me door dat ze niet vooruitgelopen was. Ik riep haar nog een paar maal tot m’n keel er schor van was maar kreeg geen enkele reactie. M’n kwaadheid sloeg gelijk om in angst. Wat kon er gebeurd zijn? Zo snel ik kon liep ik, op van de zenuwen, terug. Goed om me heen kijkend of ik haar ergens zag lette ik niet goed op waar ik liep en maakte een lelijke smak waarbij ik m’n scheenbeen flink beschadigde. Ik verbeet m’n pijn, daar had ik geen tijd voor. Ik liep helemaal terug naar de plek waar Annette met zoveel moeite op het lager gelegen pad was gekomen. Toen ik langs de opening liep waardoor we net naar de vallei hadden staan kijken meende ik heel even een menselijke stem te horen maar het bleek slechts het gefluister van de wind te zijn. Waar ik ook keek er was niets te zien, helemaal niets.
Ik tuurde in de diepte, misschien was ze gevallen, maar ik zag niets. M’n gespannen zenuwen stonden op knappen. Radeloos liep ik heen en weer alsmaar haar naam roepend. Ik begreep er helemaal niets van.
Uiteindelijk besloot ik terug te gaan naar de auto. Misschien was ze toch doorgelopen. Nu beter oplettend om niet nog een keer te vallen, liep ik naar beneden. Gelukkig was het pad, zoals ik voorspeld had, niet zo steil en ik schoot goed op. Langzaam viel de schemering. Het zicht werd steeds minder en m’n been ging steeds meer pijn doen. Het laatste stuk liep ik in volslagen duisternis strompelend naar de auto. Ik hoopte Annette daar ongeduldig aan te treffen, maar ze was er niet.
