De bundel Een verknipte engel geeft een fascinerend beeld van de man die volgens Popencyclopedie van OOR één van de weinige artiesten is die echt van betekenis is geweest voor de popmuziek. Dennis van Tiel is kenner, liefhebber, fan, criticus ineen en dat maakt zijn werk, zoals ook voor Almost in Elvis, uitermate verteerbaar voor fan en niet-fan. Of je nu van Elvis houdt of niet: hij is een pilaar waar de popcultuur van nu op rust. Dennis van Tiels bundel is een must voor alle geinteresseerden in popcultuur, Americana, Rock 'n'Roll en hoe de Nederlandse cultuur beinvloed is door de Amerikaanse.
Samenvatting
Een verknipte engel is een bundel van verhalen en gedichten, waarin de ongeremde fascinatie voor Elvis Presley de boventoon voert. De koning van de rock-'n-roll was niet alleen een zanger en acteur, maar ook een meester in Kenpo karate, politieagent, genezer, medicijnenman, wapenexpert, weldoener, een moederskind, patriot en nog veel meer. Elvis was in zijn eentje een hele bevolkingsgroep en daarom zult u na het lezen van Een verknipte engel ook uzelf beter leren kennen. Gaat u mee?
Over de auteur
"Ik (1972) woon in Utrecht. Al sinds mijn kinderjaren ben ik verslingerd aan het levensverhaal van Elvis Presley. Toen ik te oud werd voor Playmobil, begon ik samen met een aantal vrienden een eigen tijdschrift uit te geven onder de naam Almost in Elvis. Deze periodiek is geheel gewijd aan een vreemdsoortige liefde voor Elvis."
Productinformatie
- ISBN
- 9789462065703 / 978-94-620-6570-3
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 28-12-2012
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Diversen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 200
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Daar stond Presley dan in zijn kostuums van krokodillenleer. Hij zag uitdrukkingen van haat, walging en afkeer. Zijn onderdanen geloofden niet meer. Elvis raakte in paniek. Hij wist het nu zeker. Ze zaten hem op de hielen. De goede man had nog wel zo zijn best gedaan. Nixon werd overmand door zuidelijke charme, vragen over Vietnam werden netjes gepareerd door te zeggen dat hij maar een entertainer was en zijn afkeer van gedrogeerde artiesten en drugs in het algemeen waren toch inmiddels openbaar. Maar zijn verleden als gevaarlijke stoorzender in een wereld van communistenjagers en puriteins vermaak speelde hem nu parten.
De twijfels, onzekerheid en angst raakten op een kookpunt. Zijn trouwe volgelingen kregen te maken met een afwezige leider. Maar achter die absente blik in zijn ogen zat woede, vuur en verzet. Hij zou hen wel even laten zien wie de grootste was.
Het is een milde woestijnnacht. Een onopvallend briesje duwt zandkorrels richting de boulevard van gokpaleizen. Alleen de ratten horen de botsingen tussen de zandkorrels en de neonbuizen van het Hilton hotel, waar Elvis klaar staat om het podium te betreden. Terwijl het intro, Also sprach Zarathustra, door het orkest wordt gespeeld, staart Presley naar de rug van een medewerker, die hem zo meteen naar het podium leidt. Want de door glucose aangetaste ogen ontnemen Elvis al enige tijd een zelfstandige opkomst. De intro lijkt eeuwig te duren. Het klinkt in zijn hoofd als het babygejank van een kat die zijn territorium verdedigt. Zweetdruppels groeperen zich rond de mondhoeken, totdat ze de lippen betreden. Elvis schrikt van het prikkelende zout en duwt zijn medewerker opzij.
Zonder zijn blik enige rust te gunnen, observeert hij de gemoedstoestand van het publiek.
“Fuck them”, fluistert Elvis en laat zich een gitaar omhangen door een hulpje op het podium.
De twijfels, onzekerheid en angst raakten op een kookpunt. Zijn trouwe volgelingen kregen te maken met een afwezige leider. Maar achter die absente blik in zijn ogen zat woede, vuur en verzet. Hij zou hen wel even laten zien wie de grootste was.
Het is een milde woestijnnacht. Een onopvallend briesje duwt zandkorrels richting de boulevard van gokpaleizen. Alleen de ratten horen de botsingen tussen de zandkorrels en de neonbuizen van het Hilton hotel, waar Elvis klaar staat om het podium te betreden. Terwijl het intro, Also sprach Zarathustra, door het orkest wordt gespeeld, staart Presley naar de rug van een medewerker, die hem zo meteen naar het podium leidt. Want de door glucose aangetaste ogen ontnemen Elvis al enige tijd een zelfstandige opkomst. De intro lijkt eeuwig te duren. Het klinkt in zijn hoofd als het babygejank van een kat die zijn territorium verdedigt. Zweetdruppels groeperen zich rond de mondhoeken, totdat ze de lippen betreden. Elvis schrikt van het prikkelende zout en duwt zijn medewerker opzij.
Zonder zijn blik enige rust te gunnen, observeert hij de gemoedstoestand van het publiek.
“Fuck them”, fluistert Elvis en laat zich een gitaar omhangen door een hulpje op het podium.