Wie vlinders hoort lachen weet ook hoe de wolken smaken

...ze beseft dat ze behoorlijk oordelend heeft gereageerd. Ze weet immers helemaal niet welk doel haar God met haar voor heeft, waarom hij zo omslachtig en super uitgekiend bezig is… In het tweede deel van deze verhalenbundel ‘leent’ Diana haar handen uit aan o.a. haar God. Door de vertrouwensrelatie die in de loop van de tijd ontstaan is tussen beiden, is het plan ontstaan om samen een dagboek te schrijven. Ieder met een eigen inbreng. Zo ontvouwd zich de ene mysterie na de ander, wat natuurlijk de nodige turbulentie veroorzaakt bij zowel Diana als haar God.

"Het eerste verhaaltje dat ik heb geschreven was op een zondagmiddag. Zittend naast mijn moeder aan de hoge tafel, schreef ik in haar mooie schuine schrijfstijl een heel blad vol. Ik zal een jaar of drie geweest zijn, ik was nog te jong voor de kleuterschool. Toen ik mijn verhaal af had, liet ik het mijn moeder lezen. Ze aaide me lachend over mijn hoofd en zei: 'Mooi hoor, maar jij kunt nog niet schrijven. Kom ik zal een olifant voor je tekenen.' Het schrijven én die olifant zijn sindsdien als één rode draad door mijn leven heen verweven. "

Mijn leven was heerlijk en opmerkelijk. Heel lang hield ik me niet bezig met de mensen op aarde. Ik leefde eerst jaren onder de hoede van de oudere Buizerds. Ze vertelden me over het land waar we woonden. Over de strijd, de hardheid, de verdeeldheid en al het verdriet dat onder de mensen in het land leefde. De tranen die, met bloed vermengt, de aarde instroomden. De oudere Buizerds toonden me de plekken in dat gebied waar de aarde verwond was geraakt door de strijd van de mensen. Maar ze lieten me ook de mensen zien die zo zeer hun best deden om het gebied en de mensen weer liefdevol voor elkaar en aangenaam voor de natuur te laten zijn.

Pas nadat ze me dit alles getoond hadden en nadat ik voor nageslacht in mijn eigen volk gezorgd had, voelde ik de ruimte om terug te blikken in mijn herinneringen over waarom ik eigenlijk als Buizerd op aarde geboren ben.
Zo gaandeweg ontdekte ik, ik had immers de tijd voor mezelf, niet alleen dat ik mijn eigen levensontwikkeling volledig doorlopen had, ik wist ook weer waarom ik voor een leven als Buizerd gekozen had. Nu kon ik gaan doen wat ik me toen had voorgenomen. Mijn leven geven voor het herstellen van het welzijn van dit gebied op aarde.
Nog één keer ben ik in een volle cirkel boven mijn thuisgebied gevlogen, in stilte dankend voor de mooie vrije en liefdevolle jaren. Daarna ben ik van koers veranderd en rechtstreeks naar beneden gedoken, recht op de lawaaierige voertuigen van de mensen af. Ik liet me leiden door de wind. De wind weet immers alles, de wind weet precies waar het nodig is, met hoeveel kracht het aanwezig moet zijn.
Zo beëindigde ik mijn leven in één klap, doordat ik met hoge snelheid frontaal op de voorruit van een auto belandde waarin twee jonge mensen zaten.