Alte Sachen

Ieder mens heeft wel een geheim dat hij met niemand kan delen. Soms wordt hij het slachtoffer van zijn eigen heimelijkheid. In Alte Sachen, Hebreeuwse ‘slang’ voor vodden, leef je mee met mensen die geheimen verbergen. Je ploft als het ware even een leven binnen. Je kijkt rond en vertrekt weer.
Simone  Korkus graaft bijzondere verhalen uit en poetst ze op totdat door het fineer van mooie woorden de werkelijkheid naar bovenkomt. Ze toont een surrealistische wereld van eenlingen die zich afspeelt in haar drie vaderlanden: Nederland, België en Israël.

"Ik werk sinds 2001 als journalist in Israël voor de Nederlandse en Belgische pers. In 2006 ontving ik de International Persprijs van het VN geaffilieerde ‘Search for common Grounds’. In 2008 debuteerde ik met ‘De belofte en het land’ (2008). Het stond op de longlist van de ‘M.J. Brusseprijs’, voor beste non-fictie. Daarna volgde, met Ruddy Doom, het journalistieke essay ‘Hoe zien wij Gaza?' (2010). De verhalenbundel Alte Sachen is mijn literaire debuut."

De vrouw boog over haar bureau en keek naar het lege computerscherm. Haar rechterhand verdween onder de tafel en schakelde de knop in. Het ijskoude licht vibreerde in haar gezicht alsof iemand ineens de koelkast had geopend. Haar handen aarzelden een ogenblik. Naast de koffiekop met het plaatje van een dikke lachende vrouw, een verjaarscadeau van een vriend die de draak stak met haar eeuwige diëten, lag het kookboek. Op de kaft een foto van een aangesneden stuk rosbief; een klein roze papiertje stak uit het boek om de plaats van het recept te markeren. Haar vingers trommelden op het rosé gedeelte van het vlees alsof ze het masseerden. Dan raakten ze het toetsenbord aan en het lege scherm veranderde in een verhaal:

Aliza sleepte het bakblik met het gebraad de eetkamer in. Haar zoon en dochter hielpen het haar dragen. Hun armen waren gestrekt, hun gezichten opgeblazen door ingehouden adem en toen de zoon de voorkant probeerde op te tillen viel het gebraad bijna op de grond. Ze leken wel kistdragers bij een begrafenis, schoot het door haar heen.
"Eet smakelijk, mijn beste vrienden. Laat het je smaken", sprak ze tegen de vijftien gezichten die zich naar haar hadden toegekeerd en rond de eettafel zaten.
"Wat een geweldig stuk vlees, Aliza", kreunde haar buurman. Zijn neus krulde van puur genot: "Ik heb nog nooit zoiets gezien. Het lijkt wel of je een olifant hebt neergeschoten."

De vrouw, zo zullen we haar noemen omdat haar man haar zo noemde en niemand zich nog herinnerde of wist waarom, ging achterover in haar stoel zitten. Ze schuddebuikte van het lachen en keek om zich heen als een stout kind dat bang is om betrapt te worden...