Fantasy Hunter

Er bestaat een grens tussen realiteit en fantasie en die moet bewaakt worden. De Fantasy Hunters moeten ervoor zorgen dat wij normale mensen die grens niet overschrijden, want als dat gebeurt, zou de natuurlijke balans tussen de twee werelden in elkaar storten. Dan maken drie magische wezens het Fantasy Hunter Skyler wel erg moeilijk. Hij moet zijn uiterste best doen de grens te beschermen. Zal hij het bestaan van de fantasiewezens verborgen weten te houden voor mensen?

Evi, Caro, Kelly en Yaerdley verzonnen een verhaal tijdens een vrije kookles. Wat begon met wat notities en grapjes over een aantal domme acties van personages, werd uiteindelijk een echt boek: Fantasy Hunters. De meiden zijn heel trots dat ze het verhaal hebben afgemaakt, en willen de wereld vol magie die ze verzonnen hebben graag delen met anderen. Ze hopen dat er in de toekomst nog meer verhalen zullen verschijnen.

"Langs hier", zei hij en opende een andere deur. Ze zag een trap die naar beneden ging, de diepte in. Duisternis was alles wat ze zag, het maakte haar bang. Snel greep ze zijn smallere hand. Hij stopte en keek haar vragend aan. "Is er iets?"
"Ik vind donkere plaatsen niet zo leuk...", fluisterde ze, bang dat de duisternis haar kon horen. De jongen glimlachte en kneep zachtjes in haar hand. "Het is al goed, ik ben hier."
"Wat is daar beneden?"
Hij antwoordde niet en liep door, ze volgde hem met knikkende knieën. Toen ze beneden waren deed de jongen een knipperend licht aan. Nu pas besefte de engel dat die lach, dat onschuldige gedrag... het was gewoon maar een act. Ze draaide zich om en wilde wegrennen, maar een onbekende kracht hield haar tegen. "Wat is dit?", riep ze.
"Domme engel, zo naïef", sprak de jongen die achter haar stond. Hij pakte haar hand en leidde haar naar de eerste de beste cel. Ze kon niet tegen stribbelen, waarom niet? Haar lichaam luisterde niet. Pas toen hij de celdeur op slot deed had ze haar lichaam weer onder controle. Ze voelde de tranen over haar wangen rollen en met beide handen greep ze de tralies vast. "Wat wil je van me?!", riep ze.
De jongen veegde zijn hand aan zijn broek af, het was de hand waarmee hij haar had aangeraakt. Hij glimlachte niet meer; niet dat het veel uitmaakte aangezien al die glimlachjes vals waren! Ze dacht dat de jongen zijn medelijden wilde verstoppen. Ze had niet verwacht dat hij iets kwaads in de zin had. "Waarom doe je dit?!"
"Och zwijg toch gewoon", snauwde de jongen en liep weg. Hij liet het licht aan.
Met tranen in haar ogen keek ze naar de lege cel tegenover haar, ze hoorde de deur opengaan. En toen was het stil. Was dit haar straf? Had ze dit nu echt verdiend? Omdat ze het mensenkind niet had gered?
"Het spijt me... Vader...", snikte de engel en zakte door haar knieën. Het leek wel of er iets in haar knapte... Een klein lichtje doofde in haar hart. Het lichtje van hoop.