Een ontroerend boek, dat je leest met een glimlach. Mooi geschreven.
De visie van Bluebird
- Auteur
-
Marijke Algra
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Geloofszaken
- Reviews
- 4,0 / 5 (1 reviews )
- Prijs
- € 21 ,50
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
We lopen met de schrijfster mee door haar leven, waarbij God steeds haar rode draad is die ze bewust of intuïtief volgt. Een bizar verhaal over een insluiper, een dag in de gehandicaptenzorg, een bezoekje aan een hoogbejaarde vrouw en ontroerende gesprekken met eigen kinderen of leerlingen, een lachwekkende date en Gods leiding in de zware periode van een scheiding. Dit alles wordt gelardeerd met puntige gedichtjes, verfijnde pentekeningen of beeldjes van keramiek. Bijzonder om zo in het hart van een gelovige vrouw te mogen kijken, die steeds weer humor met narigheid weet te verweven.
Over de auteur
"Als dochter van een predikant ben ik met de bijbel grootgebracht. Toen ik een half jaar oud was, voer ik als jongste passagier op de Willem Ruys naar mijn ouders in Indonesië. Ik ben met mijn vijf kinderen en in het basisonderwijs intensief bezig met geloofsoverdracht. Mijn gedachten en ervaringen uit ik in tekeningen, gedichtjes, kleibeelden en columns. Mijn verhalen zijn in Noodzaak gepubliceerd en enkele ook in het N.D."
Productinformatie
- ISBN
- 9789462068933 / 978-94-620-6893-3
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 08-05-2013
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Geloofszaken
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 196
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Onderwijzeres, zelfstandig wonend in een bovenwoning met eigen trap. Jong en argeloos. De voordeur nooit op het nachtslot.
Het is nacht. Ik word wakker van het kraken van de deurknop van mijn slaapkamer. Een zwarte gedaante springt bovenop me. Ik schreeuw: ‘O God! Help!’ Wie anders kan ik roepen? Ik woon alleen en mijn benedenbuurvrouw is doof. Hij snoert mij de mond en zegt dat hij los zal laten als ik stop met schreeuwen. Ik knik. Hij kruipt bij me onder de dekens. Ik bid en bid en bid. Hij betast mijn borsten. Ik duw hem van me af. Hij stopt, maar begint even later opnieuw. ‘Schei uit’, zeg ik. ‘Waarom zou ik?’ , antwoordt hij. ‘Omdat God dit ziet’, zeg ik. ‘Zou je denken?’, vraagt hij en laat me los. Ik vertel dat ik gelovig ben en weet dat God bij me is. Intussen bid ik steeds wanhopig tot Hem. Tranen lopen over mijn wangen, mijn stem trilt. Ik heb de indruk dat hij mijn angst niet opmerkt. Hij begint te vertellen over zichzelf, over zijn vrouw die communist is en nu een week naar een conferentie in Rusland is. Hij is vuilnisman. Ik doe mijn uiterste best om bij de les te blijven. Zolang we praten zal hij me niks doen. Maar praten en bidden tegelijk is heel moeilijk. De tijd lijkt stil te staan.
Het wordt licht. Een vogel zingt. Ik kan de contouren van de man nu goed zien. Ik ben misselijk van zijn pilslucht. Hoe lang nog? Wanneer zal men in actie komen als ik niet op school verschijn? Plotseling gaat hij rechtop zitten. ‘Het is half zeven. Ik moet gaan. Straks merken ze het nog.’ Hij staat op en verdwijnt. Ik hoor dat de voordeur zachtjes wordt gesloten. Huilend dank ik God. Maar dan komt de twijfel: dit kan toch niet waar zijn?
Het is nacht. Ik word wakker van het kraken van de deurknop van mijn slaapkamer. Een zwarte gedaante springt bovenop me. Ik schreeuw: ‘O God! Help!’ Wie anders kan ik roepen? Ik woon alleen en mijn benedenbuurvrouw is doof. Hij snoert mij de mond en zegt dat hij los zal laten als ik stop met schreeuwen. Ik knik. Hij kruipt bij me onder de dekens. Ik bid en bid en bid. Hij betast mijn borsten. Ik duw hem van me af. Hij stopt, maar begint even later opnieuw. ‘Schei uit’, zeg ik. ‘Waarom zou ik?’ , antwoordt hij. ‘Omdat God dit ziet’, zeg ik. ‘Zou je denken?’, vraagt hij en laat me los. Ik vertel dat ik gelovig ben en weet dat God bij me is. Intussen bid ik steeds wanhopig tot Hem. Tranen lopen over mijn wangen, mijn stem trilt. Ik heb de indruk dat hij mijn angst niet opmerkt. Hij begint te vertellen over zichzelf, over zijn vrouw die communist is en nu een week naar een conferentie in Rusland is. Hij is vuilnisman. Ik doe mijn uiterste best om bij de les te blijven. Zolang we praten zal hij me niks doen. Maar praten en bidden tegelijk is heel moeilijk. De tijd lijkt stil te staan.
Het wordt licht. Een vogel zingt. Ik kan de contouren van de man nu goed zien. Ik ben misselijk van zijn pilslucht. Hoe lang nog? Wanneer zal men in actie komen als ik niet op school verschijn? Plotseling gaat hij rechtop zitten. ‘Het is half zeven. Ik moet gaan. Straks merken ze het nog.’ Hij staat op en verdwijnt. Ik hoor dat de voordeur zachtjes wordt gesloten. Huilend dank ik God. Maar dan komt de twijfel: dit kan toch niet waar zijn?