Let's go! Een catamaran en twee zeehelden

Let’s go is niet zomaar een catamaran op wereldreis. Samen met haar schippers Rixta Vriend en Eddy Loonstijn maakt zij de raarste avonturen mee. Dicht op de huid geschreven is het net of je erbij bent. Soms hilarisch, soms verstild en ontroerend. Een boek om lekker uit te waaien. De hoofdrol in dit boek is weggelegd voor ons anker. Het houdt ervan de ketting van een zeeboei innig te omhelzen, uit zichzelf alvast te ankeren, er vandoor te gaan en zich twee dagen te verstoppen, de grond soms zo goed vast te houden waardoor de voorpunt van de boot afscheurt, rond te scharrelen op ankerplekken om de boel te verkennen en samen met de boot alvast zonder ons de oceaan op te gaan. Een goede bijrol is weggelegd voor het stormvogeltje dat ruim drie weken met ons meevloog over de oceaan.

"Ik ben toer- en wedstrijdzeiler en in het dagelijks leven zzp-er als eerstelijnspsycholoog in een gezondheidscentrum in Almere. Naast mijn baan als zeilinstructrice en mijn jarenlange ervaring als schipper op een skûtsje in Friesland, maakte ik vele tochten over de Noordzee. Het grote water bleef trekken. Nadat Eddy vroeg waarom ik zoveel boeken over zeilreizen las, ontstond het plan voor deze wereldreis. Beiden gooiden we het roer in ons leven om en dit is het resultaat."

We gaan eenmaal buiten de haven de bocht om... geen boot dus. Niet op de rotsen (pffff!!!), maar waar dan wel? In de verte, richting Gomera zie ik een ankerlichtje, met eronder een toch wel vaag bekende vorm boot. NEE TOCH! Ik roep waar de boot ligt en wil er gelijk heen. Eddy kan het niet geloven en vraagt een paar keer of ik zeker weet dat het de Let's go is. Ja, ik denk het wel, toch? Het is wel ver weg, maar eigenlijk weet ik het zeker, al wil ik het ook niet geloven. We zijn het er snel over eens dat we zo ver op de oceaan er niet met dit kleine bijbootje vol boodschappen heen moeten gaan. Hup, terug dat hele eind door de haven naar het vissershaventje, bootje parkeren in een hoek, maakt niet uit welke en grote pech dat het hier niet mag. We nemen de rugzak met bootpapieren en de koelbox mee, want daarin zit mijn mooie fototoestel met nieuwe lens. De boodschappen laten we achter. Eddy loopt nog redelijk rustig, maar ik sjees met de spletsj-wov-splatsj-schoenen en de nieuwe koelbox voor me uit houdend met vaart in korte broek over de kade en klamp de eerste de beste officieel uitziende man met uniform aan. Ik heb de rare gewoonte op dit soort momenten naast grote zorg om de boot tegelijk ook de hilariteit van de situatie te kunnen zien en daarbij dus de neiging de slappe lach te krijgen. De beste man regelt het verkeer van auto's de grote ferry in, maar neemt gelukkig de tijd mij aan te horen. Hij spreekt helaas geen Engels, maar begrijpt barco, velo, en onze gebaren; we here, boat there, direction Gomera, no good, SOS. Na enige tijd roept iemand die erbij staat verbaasd: ‘So nobody is on the boat?’ Yes, yes!! Emergency!!