Gesprekken met een hulpverlener

In dit boek wordt een aantal interessante verhalen beschreven, over personen zoals u en ik. De rode draad is het hulpverleningsproces, dat is ingedeeld in een aantal fases. De mensen met wie u kennismaakt zijn min of meer door omstandigheden geblokkeerd geraakt. Door inzichtelijke gesprekken en schrijfopdrachten lukt het hen om zich aan die blokkade te ontworstelen. Hierdoor voelen ze zich weer vrij genoeg om een nieuwe start te kunnen maken. Al met al een inspirerend boek voor de lezer die bij het lezen mogelijk ook iets van zichzelf zal herkennen.

"Ik ben 57 jaar, getrouwd en heb 3 kinderen. In 1966 ben ik als metaalbewerker gaan werken op een scheepswerf. In 1973 stapte ik over naar het welzijnswerk en ik heb gewerkt in een Psychiatrisch Ziekenhuis, een Kindertehuis, bij het Algemeen Maatschappelijk Werk en in het Bedrijfsmaatschappelijk Werk. Ik heb verschillende opleidingen en cursussen gevolgd. Het plezier, het grote vertrouwen en de persoonlijke groei die ik in mijn werkzame leven mocht ervaren zette mij aan tot het schrijven van dit boek."

Op een bepaald moment kwam mijn leidinggevende op mij af. Hij was een klein streberig jong mannetje, hij droeg een klein snorretje, een net pak en altijd had hij een glimlach op zijn gezicht. Als enige sprak hij mij aan met ‘u’. Ik ben helemaal geen ‘u’, voor iedereen ben ik Koos, dat weet iedereen. Dus dat mannetje kwam naar mij en zei dat ik niet verder hoefde te werken aan dat stuurprogramma omdat de noodzaak was vervallen. Mogelijk kunt u begrijpen dat mijn broek afzakte. Het had mij, tussen alle bedrijven door, anderhalf jaar gekost. We zouden beginnen aan de testfase en nu vertelde hij dat het voorbij is. Ik gooide mijn pen neer, pakte mijn tas en ik ging naar huis. Geen idee hoe ik thuis kwam, het was met de auto maar ik kan mij dat niet herinneren. Wezenloos zat ik de hele dag in mijn stoel. Een week had ik nodig om weer een beetje bij te komen.’ ‘Hebt u met anderen hierover gesproken?’ ‘Nee, dat is de tweede keer dat u zoiets vraagt,’ antwoordde hij, ‘ik heb het aan mijn vrouw verteld, daarna heb ik het in alle stilte een plek gegeven.’ ‘Bedoelt u dat u het weggestopt heeft?’ vraag ik. ‘Nee,’ gaat hij verder, ‘ik heb het in alle stilte een plek gegeven. Het probleem bestond niet meer voor mij. Als gewoonlijk ben ik weer aan het werk gegaan en ik heb er geen woord meer aan vuil gemaakt. Dit is nu een jaar geleden. Verleden maand kregen wij te horen dat er een nieuw automatiseringssysteem zou worden ingevoerd. Mijn hart stond stil toen ik zag dat het systeem verschillende belangrijke principes droeg van het programma dat ik had ontwikkeld. De wereld begon te draaien voor mijn ogen, ik raakte meteen van slag.’