In schaduw gevangen

Wanneer Richard McDonald Daniel Lessiter voor het eerst ontmoet, wordt hij geraakt door deze harde, strijdlustige man die alles van zich af lijkt te stoten wat te dichtbij dreigt te komen. Wanneer Richard meer van Daniels levensverhaal hoort, wordt zijn interesse alleen maar groter. Waarbij hij zich vooral afvraagt of deze getekende man ooit in staat zal zijn om uit de schaduwen terug te keren naar het licht. Of hij voldoende moed en vertrouwen zal hebben om weer echt te gaan leven. En als Daniel die moed wel degelijk blijkt te hebben, roept dat bij McDonald onverwachte twijfel op.

"Ik ben geboren in 1964 in ‘s Hertogenbosch. Ik woon daar nu ook met mijn man en mijn twee zoontjes. Ik heb wiskunde gestudeerd, maar de liefde voor taal heeft er altijd in gezeten. Ik schreef als kind al ontelbare verhalen. Ik werk als webanalist bij TNT Post in Den Haag en besteed een deel van mijn treinreizen daar naartoe aan mijn grootste hobby: schrijven. In Schaduw gevangen is mijn eerste roman."

Plotseling drong het wel tot hem door dat zijn moeder nauwlettend naar hem stond te kijken. Hij concentreerde zich op haar gezicht en zag de afwachtende, bijna smachtende uitdrukking in haar groene ogen. Ze wilde hem ineen zien krimpen. Ze wilde hem zien vallen onder de slagen. Ze had altíjd toegekeken, al had hij haar telkens weer gesmeekt hem te begrijpen en voor hem op te komen. Ze had steeds weer willen zien dat hij wel degelijk overheerst en gekleineerd kon worden. En nu wachtte ze op een moment van zwakte, zoals ook Baily had gedaan. Hij kreunde plots zacht. Ineens voelde hij een vlijmscherpe pijn en woede door zijn doffe berusting heen prikken. Hij staarde naar haar op met een plotselinge, huiveringwekkende kracht in zijn ogen. "Geniet je nogal van dit schouwspel?!" beet hij haar gepijnigd toe. "Kijk maar goed; zoals je altijd gedaan hebt." Hij hijgde en hij voelde dat zijn hele lichaam trilde. Een sterk gevoel van totale overgave en zinloosheid dreigde hem te overspoelen. Hij had geen toekomst meer; geen leven. Hoe had het ooit zover kunnen komen? Had hij het niet veel eerder al tegen kunnen houden; dit noodlot dat hem nu verpletterde? "Je hebt altíjd toegekeken", zei hij zacht en Barbara kon zijn beschuldigende ogen met geen mogelijkheid ontwijken. "Je hebt het nooit voor me opgenomen!" "Alles wat je kreeg, verdiende je ook", antwoordde ze echter zonder enige aarzeling te laten blijken en hij kon zich niet verzetten tegen die in alle rust uitgesproken woorden. Misschien had ze gelijk. Misschien had hij gekregen wat hij verdiende. Hij gaf zich volledig aan dat denkbeeld over, omdat hij geen kracht meer over had om er nog langer tegen te vechten.