Memoranium

Een aantal leerlingen gaat op een acteerkamp. Alles lijkt volkomen normaal, totdat ze wakker worden in een bos en van niets meer weten. Een tijd vol spanning breekt aan. Een mysterieuze stem laat hen, door boodschappen in te spreken in hun gedachten, weten dat er een verrader in hun midden is. De kleine voorraad eten die ze in het bos aantreffen slinkt, iemand heeft een vreemd symbool in haar zak en er worden vrienden en vijanden gemaakt. Als iedereen verdacht blijkt te zijn, breekt de hel los in de groep. Er is meer en meer angst. Gaan ze dit wel overleven?

Een schaduw valt tegen het tentdoek. De schim heeft een zaklamp in zijn hand. Hij laat de lichtstralen op de meisjes vallen. Ja, ze slapen, hij weet het zeker.
Hij heeft een dikke trui aan, met de capuchon over zijn hoofd getrokken, waardoor er op zijn gezicht alleen een donkere schaduw te zien is.
Hij laat zijn hand in de weekendtas van Dewi glijden. Zijn vingers voelen het fluweel van haar notitieboekje. Hij pakt het boekje uit de tas en slaat een paar bladzijden om. Met zijn zaklamp beschijnt hij de bladzijde, waardoor de woorden zichtbaar worden.

I’m a black ’n white girl in a colorful city
The minor sound in a major melody… 

Dit moet het zijn. Hij klapt het boekje net iets te hard weer dicht. 
Emily opent slaperig haar ogen. Ze kijkt naar voren, naar de op het tentdoek gevormde schaduw. Snel wrijft ze in haar ogen.
Ik ben zeker weer eens aan het dromen, ik maak mezelf nog bang, denkt ze. Ze doet haar ogen dicht en draait zich om.
De jongen stapt trillend weer terug de tent in.
Heeft Emily me gezien? denkt hij. Nee, toch?
Nu stapt hij, doodsbang om maar één enkel geluid te maken, richting Alice. Hij stopt het notitieboekje geruisloos in haar tas. Zo, deel één is gedaan. De jongen laat een diepe zucht ontsnappen en loopt dan op zijn tenen naar Emily.
Meteen ziet hij het blaadje met het symbool liggen. De hand van Emily ligt er beschermend op.
Hij trekt het voorzichtig onder haar hand vandaan, maar het papier ritselt. Emily’s oogleden trillen. 
Nee hè! Straks wordt ze weer wakker, denkt de jongen in paniek. Hij besluit om het papier dan maar te laten liggen, dat regelt hij later wel. Ze kunnen er toch niks mee, dus hij hoeft eigenlijk niet bang te zijn, maar hij wil geen enkel risico nemen.