Voorkant
Voorkant cover
Achterkant
Achterkant cover

KRU

Auteur

Godfried Gabriël

Uitvoering
Paperback
Genre
Romans
Reviews
☆ ☆ 3,0 / 5 (6 reviews )
Prijs
20 ,50
Verzending
Gratis verzending in Nederland en België
Levertijd
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)

Samenvatting

Jelmer groeit op als een homoseksuele jongen in een zeer gesloten dorpsgemeenschap. Hij wordt orthodox-christelijk en zeer beschermd opgevoed. Van een echte opvoeding is overigens nauwelijks sprake, want Jelmers moeder is manisch-depressief en zijn vader een alcoholist. Op een gegeven moment besluit Jelmer, als zeer naïeve jongen, te vluchten naar Amsterdam om daar ‘de bloemetjes buiten te gaan zetten’. Jelmers troeblerende jeugd heeft zo zijn weerslag op zijn (over)leven in de stad.

Over de auteur

"Het is reeds een aantal jaren geleden sinds ik ben weggevlucht uit mijn geboorteplaats. Als homoseksuele jongen heb ik heel veel meegemaakt. Veel elementen uit KRU zijn autobiografisch en tot doel om beiden, ouders en kinderen, een spiegel voor te houden en een hart onder de riem te steken. Maar er zijn ook lichtpuntjes: een van deze is mijn liefde voor het Nederlands, die is begonnen bij het voorlezen aan de eetkamertafel uit de Statenbijbel. Mijn passie is verder ontwikkeld richting de journalistiek/communicatie en het vak van docent Nederlands."

Productinformatie

ISBN
9789402206142 / 978-94-022-0614-2
Uitgeverij
Boekscout
Verschijning
07-03-2014
Taal
Nederlands

Genre
Romans

Uitvoering
Paperback
Pagina's
138
Formaat
12,5 x 20 cm
Illustraties
Nee

Inkijk

Een rijzige gestalte met een lange witte baard doet de groene houten deur voor mij open. "Komt u maar binnen", klinkt het op een lage toon. Ik ben helemaal bezweet en heb mijn nette kleren nog aan. De grote zwarte leren dokterstas in mijn rechterhand wordt steeds zwaarder. "Jelmer was het toch? Jelmer de Vries?"
"Ja precies. Dat ben ik."
"Komt u verder." Ik voel me klein in dit grote gebouw, dat wanstaltig aan de drukke doorlopende hoofdweg is neergeplant. Ik loop een lange witte steriele gang door, behangen met wit, bijna fluorescerend glasvezelbehang. Aan weerszijden bevinden zich kleine inhammen met nederige aaneengeregen zeteltjes waar de verstotenen zich op kunnen nestelen. De man voor mij zet grote kraaienstappen, zonder iets te zeggen. Dan staat hij stil en kijkt mij met een glimlach aan: "Dit is mijn kantoor. U mag alvast plaatsnemen voor mijn bureau. Even koffie halen. Wilt u ook?"
"Ja, graag. Zwart", hoor ik mezelf zeggen. De behandelkamer is wit, en her en der bruin en zwart van een zekere aanslag. Er hangen verder foto’s van mensen die op hem lijken en er staat een typische kast met boeken over verschillende behandelmethodes. Ik neem plaats op de muffige groene ribbelstofstoel en zoek in mijn tas naar mijn mobieltje. Even uitzetten.
De baardman komt terug met de dampende vloeistof en gaat zelf op zijn über-ribbelstofstoel zitten. Dan kijkt hij mij met doorzoekende ogen aan en krabt met zijn rechter pookhand door zijn grijze baard. "Zo, en vanwaar kom jij?"
"Ik kom uit Westerpark, daar woon ik. Maar op dit moment kom ik net uit mijn werk, in Den Haag."
"Aha. Zoals u weet heeft het Mentrum u naar mij doorgestuurd.."
"Ja, dat weet ik."
"U weet ook welke behandelmethodes ik toepas?"

Reviews (6)

☆ ☆

Uw email wordt enkel gebruikt voor overleg over de betreffende review

Wordt getoond bij de review

door Antoinette Hereijgers op 26-03-2014
Ik heb dit boek uitgepakt, ben begonnen met lezen en heb het niet meer los gelaten tot ik de laatste regel gelezen had.

Het verhaal van Jelmer heeft me echt gegrepen. Ik herken het niet in mezelf of in mijn eigen leefomgeving, gelukkig. maar zijn boodschap is echt wel aangekomen en heeft me geïnspireerd bij het schrijven van mijn verhaal.

Ik heb met kippenvel op mijn armen en soms met de rillingen over mijn lijf bepaalde scènes doorstaan, en heb de pijn en de onmacht gevoeld die hij moest doormaken. Heftig verhaal, maar heb Jelmer in mijn hart gesloten.

Bij deze steek ik alle homoseksuele, bi-seksuele jongeren en ook oudere een hart onder de riem die ook door zo'n moeilijke periode gaan.


door Philip Lindo op 08-04-2014
Gisteren heb na een week van vurig verlangen naar KRU, mijn exemplaar ontvangen. En een ruk uitgelezen Wat een verhaal! Ik kon er niet meer mee stoppen tot ik het uit had. Mooi en lelijk tegelijkertijd. Maar wat een rijkdom aan gebeurtenissen. En het verhaal wordt de lezer in een intrigerende gelaagdheid voorgeschoteld.

Het boek bestaat uit drie, zeer ingenieus aan elkaar verknoopte tijdlagen. Het is een grotendeels autobiografische vertelling. Ik hoop echter niet dat het allemaal autobiografisch is. Er zitten wel heel nare en pijnlijke, letterlijk en figuurlijk periodes en momenten in. Ik vrees en vermoed echter dat de ergste dingen wel voorgekomen zijn.

Mooi ook hoe de auteur ook de verschillende tijdlagen van een eigen taaleigen voorziet: archaïsch taalgebruik in Urk (het anagram van Kru neem ik aan) dat wordt afgewisseld met het moderne Nederlands in de twee fases van zijn Amsterdamse periodes, dat van de losbandigheid en die van de therapie en de heling.

Van de beschrijvingen in de Amsterdamse scene’ van de jaren ‘90 raakte ook wel weemoedig. Allerlei herinneringen komen weer naar boven, uit mijn tijd toen. Niet in de laatste omdat het toen ook de echt vrolijke en sprankelende periode was van een steeds sterker toenemend aantal homokroegen en pubs, en voor ieders gading veel te bieden had. Ook omdat hier de hoogtijdagen in het Amsterdamse uitgaansleven beschreven worden, dat nu min of meer op zijn gat ligt . Ik wist alleen niet dat de Soho alweer zo lang bestond.

Ik hoop dat we meer van Godfried Gabriel te lezen krijgen. Want, om het maar literair uit te drukken, hij schrijft op de huid van de tijd en het leven en op een manier die de lezer niet snel los laat.



☆ ☆ ☆ ☆ door Maarten Vloeimans op 23-05-2014
Wat jammer! Wat begint als een hoopvolle ontsnappingspoging uit de christelijke benauwdheid, verwordt tot een pap van loze ontmoetingen en meer teleurstellingen. Het is een bittere plot, uitgesponnen in lagen van tijd. Dieper dan deze structuur gaat het helaas niet. Tenenkrommende clichés, sentimentele rijmelarij, stijlfouten en inconsequenties in perspectief tonen dilettantistisch broddelwerk. Dit is therapeutische pulplectuur als in tijdschriften als "Mijn geheim". Er worden schokkende bekentenissen gedaan, maar de empathie ontbreekt. Personages zijn flinterdun en eendimensionaal. Hoewel er genoeg afstand lijkt te bestaan voor beschouwing, is er amper enig interessant inzicht of inhoud te vinden. Misschien een dapper opgekalefaterd dagboek, maar verre van literatuur.
☆ ☆ door Wilfred Ploeg op 07-07-2014


Als geloofsgenoten hebben we afgelopen zaterdag met elkaar kennisgemaakt in boekhandel Vrolijk. Grappig, misschien moet je eerder zeggen: als voormalig ´kerkgenootschapsgenoten´. Want geloven zoals de christelijke gereformeerden doen, nee, dat doen we allebei niet meer. Maar dat nestgevoel, dat kennen we natuurlijk wel: behoren tot zo´n klein kerkgenootschap met slechts 75.000 leden en dan elkaar tegenkomen, geeft een soort gevoel van ´sekteleden onder elkaar´, toch? Je verstaat elkaars subculturele taal, elkaars codes. Vanuit dat oogpunt ben ik jouw boek gaan lezen: snap ik de codes, kan ik het navoelen?

Ik heb het al uit, het is adembenemend, soms letterlijk. En een prachtige omslagfoto! Een heleboel kan ik navoelen, met name het christelijk gereformeerde aspect, hoewel wij in Apeldoorn niet meer op hele noten zongen, maar rythmisch. Zelf had ik heel andere ouders dan jij, hoewel ook niet makkelijk, maar ik had geen alcoholistische vader en geen manische depressieve moeder.

Ik heb bewondering voor je indringende manier van schrijven. Al lezende heb ik het gevoel er bij te zijn, deel te nemen aan jouw leven. Je schrijft fysiek, met oog voor details. Je stijl leest prettig, hoewel niet echt Reviaans, zoals je (meen ik?) zei tijdens de boekpresentatie. Daarvoor vind ik je boek te serieus, te ernstig van toon. Het is niet moeilijk om mee te gaan met een voortdurende scènewisseling in de tijd, hoewel het boek hierdoor wel een fragmentarisch en soms onsamenhangend karakter krijgt. In kleine brokjes dien je ons je leven op, schuivend van de ene periode in de andere, heen en weer en weer terug. Naarmate het boek vordert neemt het homeleven in Amsterdam steeds meer ruimte in beslag. Is dat opzettelijk?

Het boek eindigt nogal abrupt, je gaat terug naar Kru. Dat voelde voor mij als terugval, als een buiging. Klopt dat? Het laatste stukje komt helemaal als een donderslag bij heldere hemel, je gaat weg bij je vriend. En dan is het over en uit. Je zei tijdens de boekpresentatie dat je een missie hebt, maar ik vraag me dan af: welke? Ik heb bewondering voor je directe, recht voor zijn raapstijl (meer Wolkers dan Reve vind ik), maar mis de hoop, de vooruitgang, het perspectief die je een aanstaande homojongen die je boek leest zou kunnen bieden. Of komt dat in je tweede boek MAD? Het boek lijkt me eerder een ´vanjeafschrijfboek´ dan een missieboek, en als zodanig heeft het volgens mij heel goed gewerkt.

Is je missie dat je andere homo´s in de kast wilt waarschuwen dat ze hun ouderlijk milieu moeten loslaten en hun eigen weg moeten gaan? Als ze dan jouw boek lezen komt er een donders moeilijke tijd aan. Ik zou dus méér licht willen zien in de tunnel, of vind je me nu een zeur die van Amerikaanse films houdt met een happy-end, waar twee geliefden elkaar aan het eind van de film smachtend zoenen en driftig in de armen vallen? Hopelijk niet, ik weet uit eigen ervaring dat homo-zijn niet alleen een pretje is, maar vaak ook behoorlijk ingewikkeld, of je nu in Urk woont of in Amsterdam, of je nu 34 bent of 61.

Ik krijg de indruk dat het je nu stukken beter vergaat dan in het boek, dus er is (haha) heel veel hoop, vind je niet?

Begrijp me goed, ik vind het schitterend dat je zo bezig bent met schrijven, je zult jezelf steeds meer ontwikkelen, daar ben ik van overtuigd. Maar ik heb een paar punten van kritiek, zoals je hierboven hebt kunnen lezen. Ga lekker door man, ik ben benieuwd naar je volgende boek.

Misschien vind je het leuk om het boek te lezen dat Pim Ligtvoet (hij was ook bij Vrolijk) en ik schreven over ons leven: Een vondst van de schepper, avonturen met godsdienst en homoseksualiteit (1961-2011), te krijgen bijwww.narratio.nl (zie bijlage).
Dat zit heel anders in elkaar hoor en is beslist niet beter dan dat van jou. Het zijn twee totaal niet met elkaar te vergelijken boeken. Je moet trouwens eerst door een rooms-katholieke Pim heen lezen om in de tweede helft van het boek uit te komen bij de christelijke gereformeerde Wilfred.

Leuk dat we allebei zo bezig zijn met ons gemeenschappelijke thema: christelijke gereformeerde afkomst en homo-zijn, een uiterst onhandige combinatie. Maar daar komen vaak goede schrijvers uit voort: want het doorleven van tegenstrijdige gevoelens en moeten aanzien van een milieu dat ons niet past, zorgt in het slechtste geval voor zelfmoord, maar in het beste geval voor heel veel creativiteit en levenskunst. Fijn dat je bij die laatste categorie hoort!!

Ik vond het heel leuk om afgelopen zaterdag iemand te treffen die dezelfde drive heeft als ik, die met dezelfde bouwstenen aan de slag gaat en iets moois van zijn leven maakt

door .RadioDieperick. op 28-10-2014
Bij .RadioDieperick. -live- vrijdag 24/10/14. Van 10.00 - 11.00 uur KRU. Auteur Godfried Gabriël een uur lang over zijn boek. Dé stem van de schrijver. Een ingetogen maar betrokken verhaal in onze uitzending over zijn werk. Inzicht in KRU. Een opmerkelijke GastVanDeWeek. Een bijzondere ervaring. Beluister de uitzending en huiver maar koop dit boek. De uitzending is te beluisteren via SALTO.NL menu: uitzending gemist. Stadsfm on demand + datum en tijdstip. Onze uitzending leverde tientallen positieve reacties op. KRU krijgt er ****. Koopt u dan ook werkelijk dit boek?
.RadioDieperick.
In groot Amsterdam
103.3 kabel 1006.8 FM
Internet Salto.NL


☆ ☆ ☆ ☆ door Floor Janssen op 20-03-2015
Een lastig te lezen boek, zonder heldere verhaallijn.
De personages zijn (on)bewust vervlakt, alleen heeft dit een te sterke uitwerking op het boek.
Heb verder het idee dat het gedramatiseerd is.
Erg jammer, leek me een boeiend onderwerp.