Ik heb het boek in een adem uitgelezen. Zelf ben ik op een andere manier het onderwijs ingerold. Ingrid bevestigd met haar boek wat er van het onderwijs is geworden na jaren van veranderingen en bezuinigingen, waarbij alles op de nek van de leerkracht terecht is gekomen. Het is tijd dat aan nieuwe onzinnige acties van de politiek een eind wordt gemaakt. "Men" beseft niet dat wij het in de praktijk moeten klaren en wat dat voor inspanning kost.
Samenvatting
In het basisonderwijs wordt de druk die het gevolg is van de vele veranderingen, dagelijks gevoeld. Vergaderingen, werkgroepen, nieuw beleid en nieuwe vakken zijn aan de orde van de dag. Daarnaast heeft de gemiddelde klas meer kinderen met een wel of niet geïndiceerde handicap. Dit maakt het lesgeven regelmatig zwaar. Ingrid Overeem, zelf leerkracht, vertelt haar persoonlijke verhaal, waarna zij concludeert dat een kwaliteitsverbetering alleen kan worden bereikt als er wordt geluisterd naar de mensen aan de basis. Bottom-up werken is haar devies.
Over de auteur
"Ik groeide op in de prachtige IJsselvallei, omringd door weilanden en koeien. Met drie oudere broers en twee oudere zussen was de uitdaging bijzonder groot om veel dingen te leren en te kunnen. Al als kleuter wilde ik juf worden. In 1993 zette ik mijn eerste schreden in het onderwijs. In de afgelopen jaren heb ik op verschillende basisscholen gewerkt. Nog dagelijks geniet ik van de omgang met kinderen."
Productinformatie
- ISBN
- 9789088345340 / 978-90-883-4534-0
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 26-09-2008
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Diversen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 146
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Met een zucht draai ik me weer om. De verlichte cijfers geven aan dat het bijna half zes is. Nog anderhalf uur... Ik doe een poging weer weg te zakken in de warmte van mijn slaap en dromen. Maar terwijl ik mij omdraai, flitsen gedachten aan Joyce door mijn hoofd. Heb ik voor haar het rekenwerk al gekopieerd? Of heb ik het in de hal laten liggen toen ik met Herma nog even over het gedrag van Joyce aan het praten was? Ik probeer het mij voor de geest te halen. Meteen dringen andere dingen mijn bewustzijn binnen. Ik moet de telefoonring nog maken. Dat had in september al af moeten zijn. Stel dat ik ziek word. En het nieuwe rooster, is dat nu oké? Dat moet ik niet vergeten te kopiëren. En de rapporten moeten ook afgemaakt worden. Geef ik Matthijs een 4,5 of een 5 voor rekenen? En wat doe ik met Stefan? Ga ik hem wel cijfers geven of doe ik alleen maar woorden? Met een zucht realiseer ik me dat ik al weer aan het werk ben. Hoe laat was het ook alweer? Ik draai me weer om en kom op mijn buik te liggen. De noodzaak van een wc bezoek is ineens dringend voelbaar. Bibberend loop ik door de slaapkamer richting toilet. Onderweg struikel ik over de sloffen van Juan en mompel een verwensing. Ik schop de sloffen aan de kant en vervolg als een dronkeman mijn weg. De badkamerdeur heeft de hele nacht open gestaan en het is er nog kouder dan op de slaapkamer. Ik gaap en zit met mijn gedachten weer bij een ander kind. ‘Stop!’, zeg ik dan tegen mezelf. Daar ga je weer.’ Verkleumd loop ik terug en duik mijn bed weer in. Nu even geen school meer!