Hoe overleef ik MusicalCamp?

'Hoe overleef ik MusicalCamp' verschijnt ter gelegenheid van het vijfjarig bestaan van MusicalCamp. Een jaarlijks terugkerend evenement waarbij talenten en fanaten één of meerdere weken de kans krijgen lessen te volgen van de grote namen uit het theatervak.
In het boek komen deelnemers, teamleden en de gastdocenten aan het woord, waaronder: Ara Halici, Daphne Flint en Ron Link. Daarnaast lees je grote interviews met Tony Neef, Frank Sanders en Jimmy Hutchinson. De grote keur aan foto’s geeft een goede indruk van MusicalCamp en aanhangende concerten door het jaar heen. Voor de vaste bezoeker een feest der herkenning, voor de nieuwelingen een aangename ontdekkingsreis.

Frank Waals (1985) is perschef van MusicalCamp en schreef dit boek ter gelegenheid van het vijfjarig jubileum. Van zijn hand verschenen eerder: Musicalmania (2009), Het Genootschap van Mendacium (2012) en Vooral Doorgaan (2013). Als programmamaker was Waals storyteller van So You Think You Can Dance en verder inhoudelijk betrokken bij onder andere Popstars, The Phone, Shownieuws, JENSEN, Editie NL en het RTL Nieuws.

INTERVIEW TONY NEEF

Het lesgeven is Tony goed bevallen en daarom heeft hij ook besloten dit vaker te gaan doen.
’Ik heb in mijn carrière met heel veel Nederlandse grootheden mogen werken en die lieten mij allemaal dingen zien waar ik van kon leren. Van iedere acteur of actrice, zanger of zangeres heb ik iets gepikt, gestolen, gejat. Wat ik daarmee doe? In ieder geval niet voor mezelf houden. Ik geef het lekker door aan de jeugd, het talent van morgen.’
En die lessen gaan niet alleen over zang en het overbrengen van een emotie, de leerlingen mogen ook bij hem aankloppen wanneer ze vragen hebben over dat waar elke musicalster ooit mee te maken heeft gehad: plankenkoorts.
’Ik ben een open boek dus die kids mogen me alles vragen. Ook ik was in het verleden weleens bangig, maar met de zenuwen voor het optreden zit het inmiddels wel goed. Na al die jaren heb ik weinig last meer van plankenkoorts. Niet meer zoals vroeger, toen ik tijdens een voorstelling wel eens dacht: wat doe ik hier? Had ik maar gewoon een baan op kantoor genomen, of zo. Dat was minder eng geweest dan dit. Maar dat zijn natuurlijk de beginjaren. Ik stond ineens echt in het theater, samen met helden als Willem Nijholt en Jenny Arean. Mensen tegen wie ik altijd had opgekeken, en nog steeds. Wij Nederlanders willen nog wel eens vergeten wat mensen kunnen en bereikt hebben. Dan heb je een jarenlange carrière opgebouwd en dan zijn daar ineens Nick & Simon en hobbelt het publiek daar weer achteraan. Met alle ervaring die ik inmiddels heb, heb ik de zenuwen tegenwoordig prima onder controle.
Rondom de uitgave van dit boek ben ik begonnen aan het grootste project sinds Miss Saigon in 1996; het spelen van Wim Sonneveld in de gelijknamige musical. Zijn liedjes hebben een kop en een kont en gaan echt ergens over. Ze zijn daarom prima geschikt voor een musical en hoeven niet letterlijk vertaald te worden uit het Engels, zoals dat bijvoorbeeld bij Miss Saigon het geval was. Wim Sonneveld zong meer kleinkunstachtige liedjes en die mag ik straks gaan vertolken. Hij is dan wel al jaren dood, maar stiekem hoop ik dat hij vanaf boven meekijkt en na afloop denkt: dat heeft hij goed gedaan. Maar weet je wat ik ook heel erg hoop? Dat de deelnemers die ik lesgeef op MusicalCamp ieder jaar weer de tijd van hun leven beleven. Meedoen aan zo’n week wil niet meteen zeggen dat je later ook daadwerkelijk als professional op de bühne komt te staan, maar dat geeft niks. Plezier hebben en er helemaal voor gaan, samen als één grote familie, dat is waar het om gaat en altijd om zal moeten blijven gaan. Er is niets mooiers dan dat.’