Herder te velde

In dit boek Herder te velde klopt het warme hart van een bevlogen pastor. In een zestigjarige praktijk is Jan Velthuyse tussen regels en instituten door altijd op zoek geweest naar de kern van de boodschap van het evangelie. Dat dit geen droge kost is, maar een bundel boeiende en inspirerende verhalen die niets aan kracht hebben ingeboet, laat de auteur zien in een aantal vlot geschreven schetsen waarin gewone mensen centraal staan.

"Ik ben geboren te Amsterdam in 1928. In 1954 werd ik priester gewijd. Na in verschillende plaatsen kapelaan te zijn geweest werd ik dat in 1966 in de parochie van de H. Bonifatius in Alphen aan den Rijn. In 1968 werd ik daar pastoor, wat ik bleef tot 1993. Sindsdien ben ik in de weekends actief als assistent in verschillende parochies. In 1998 verscheen mijn eerste boek: Hij kan me nog meer vertellen…!, waarin ik de blijde boodschap vertaalde in pastorale verhalen.

Een vrouw belde op of ik voor haar en voor haar aanstaande man iets kon doen. In principe zei ik "ja", want voor mensen in liefde is er altijd plaats bij God en valt er iets te doen voor Zijn knechtjes.
Ik zocht ze op in de grote stad waar zij woonden. Hun beider levensverhalen waren boeiend en ontroerend, en paar uur lang. Twee goudvinkjes waren zij in een half Godvergeten metropool. Door hun afkomst en door alle wederwaardigheden heen waren ze mensen met waarden en normen en met Godsgevoel.
Ze hadden elkaar ontmoet in een hotel waarin een kapelzaal was. De kolommen en spitsboogramen herinnerden aan het oude verleden toen er op de plaats van het hotel een kapel en – naar het zeggen van sommigen – een klooster had gestaan. In die kapelzaal wilden ze elkaar hun woord van trouw geven en dat laten weten aan zo’n honderd veelal jeugdige aanwezigen.
Ik vroeg hen wat dat voor mensen waren. Ze antwoordden: "Het zijn mensen van allerlei slag. Er zijn wellicht ook ketters en godloochenaars. Dat maakt ons niet uit. Het zijn onze vrienden en vriendinnen. Zij zijn allemaal van harte welkom en ze mogen weten wie we zijn en hoe wij denken". Het tweetal was heel beslist en overtuigd. Ze stelden zich vrij en zelfstandig op en deden niet schimmig of vaag. ZIJ wilden trouwen met een pastor erbij, ZIJ wilden de zegen. Daar kwamen ze rond voor uit.
Er waren zo’n honderd gasten waarvan tachtig jonge mensen. Op een podium zat een kwartet van conservatoriummensen. In de zaal zaten gasten aan ronde tafels terwijl anderen stonden rond hoge tafels.
Bij de aankomst van het bruidspaar speelde een klein draaiorgel. "Nee", zei de bruidegom, "we gaan pas naar binnen als dat orgel zwijgt". Het typeerde zijn serieuze instelling.