De laatste schreeuw in Graswijk: een levensles. De onomkeerbare vernietiging van een dierbare plek, een bos, betekende onvermijdelijk de noodzaak tot loslaten. Door de vernietiging vanuit een ander perspectief te bekijken kan iets dierbaars verliezen uiteindelijk positief uitpakken. Door zelf verantwoordelijkheid te nemen voor dit perspectief wordt een mensenleven uiteindelijk beloond met vrijheid, rust, evenwicht en begrip voor anderen.
Nu pas weet ik dat ik zelf – onbewust – betekenis gaf aan wat ik zag, of beter: aan wat ik waarnam. Nu weet ik dat mijn betekenis voor een ander niet toegankelijk is. Nu weet ik dat ik leefde – en leef – in mijn eigen waarheid.
Ik ben me daar steeds meer van bewust, maar alleen als ik in de stilte ben. Op mijn plek voor bezinning en rust – mijn bos Graswijk – woont die stilte. Omdat ik zelf die betekenis creëer.
Oneindige stilte, ik ben er altijd welkom.
"Ik ben opgegroeid in Assen, waar mijn vader ooit een bos in de buurtschap Graswijk kocht. Ik erfde het bos en het werd voor mij een plek voor rust en bezinning. In 2011 bleek mijn bos gekapt en verloor ik mijn dierbare plek. Maar ik werd 'bij de hand genomen' en leerde het verlies in een positief perspectief te zien. Zo werd ik uiteindelijk vrij om mijn eigen nieuwe bos te realiseren."
|