Leuk reisverhaal van een 16 jarige jongen die op zo'n jonge leeftijd al verschillende landen met bijbehorende culturen ondekt. In iedere haven valt er wel iets te beleven. Leest gemakkelijk weg, zeker een aanrader!
Samenvatting
Willem Duurland is zestien jaar als zijn ouders hem de scheepvaart in laten gaan. Hoe leeft Willem met zijn maten op zee tijdens een oversteek die soms weken duurt? Wat spoken de mannen vervolgens uit zodra ze de wal opgaan om hun benen te strekken? Ook al is het zowel aan boord als op de wal niet altijd rozegeur en maneschijn, waan je aan boord van de verschillende schepen en geniet van de humor waarin Willem zijn avonturen kleur geeft.
Over de auteur
"Ik was 16 jaar toen ik tegen mijn vader zei: "Ik wil gaan varen." Mijn ouders lieten me de scheepvaart in gaan met de woorden: "Ondervind maar, jongen." Vijf fantastische jaren heb ik op zee beleefd. Dankzij de brieven aan mijn ouders en een redelijk geheugen is het gelukt mijn verhalen op papier te krijgen. Ga genieten en lachen tijdens het lezen, zoals ik heb genoten en gelachen tijdens het schrijven."
Productinformatie
- ISBN
- 9789402209297 / 978-94-022-0929-7
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 11-07-2014
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Reizen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 214
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
De kapitein had de voor ons vervelende gewoonte om elke morgen om 11.00 uur een mokkie soep te komen halen in de kombuis. In principe natuurlijk niet verkeerd, maar toch!
"Morgen, heren."
"Morgen, kapitein."
"Is de soep klaar, chef?"
"Jawel, kapitein."
Dan pakte hij een mok in de pantry en schepte zichzelf soep in. Dat kwam de chef z’n strot uit. Daar ging hij wat aan doen.
Op een dag, de bakker was klaar met brood bakken, de ovens waren vrij, legde hij een soeplepel in de oven. Die lepel werd dus witverziekend heet, en de chef deed de lepel om een uur of elf in de soeppan.
"Morgen, heren."
"Morgen, kapitein."
"Is de soep klaar, chef?"
"Jawel, kapitein."
In de pantry een mok gepakt en: "Godver de gloeiende, gloeiende!"
De chef: "Wat is er, kapitein?"
"Ik verbrand m’n klauwen, die klotelepel is gloeiend heet."
"Meent u dat? Zal ik het even voor u doen?"
Wij hebben de kapitein daarna nooit meer in de kombuis gezien. Voortaan moest de salonbediende elke morgen om 11.00 uur de kapitein een mokkie soep brengen.
Dat was geregeld.
"Morgen, heren."
"Morgen, kapitein."
"Is de soep klaar, chef?"
"Jawel, kapitein."
Dan pakte hij een mok in de pantry en schepte zichzelf soep in. Dat kwam de chef z’n strot uit. Daar ging hij wat aan doen.
Op een dag, de bakker was klaar met brood bakken, de ovens waren vrij, legde hij een soeplepel in de oven. Die lepel werd dus witverziekend heet, en de chef deed de lepel om een uur of elf in de soeppan.
"Morgen, heren."
"Morgen, kapitein."
"Is de soep klaar, chef?"
"Jawel, kapitein."
In de pantry een mok gepakt en: "Godver de gloeiende, gloeiende!"
De chef: "Wat is er, kapitein?"
"Ik verbrand m’n klauwen, die klotelepel is gloeiend heet."
"Meent u dat? Zal ik het even voor u doen?"
Wij hebben de kapitein daarna nooit meer in de kombuis gezien. Voortaan moest de salonbediende elke morgen om 11.00 uur de kapitein een mokkie soep brengen.
Dat was geregeld.