Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België)
(Past door brievenbus)
Samenvatting
De Alzheimer Papers beschrijft het wel en wee van de man wiens echtgenote rond haar 65e jaar de ziekte van Alzheimer krijgt. De fasen van ontkenning, toenemende ongerustheid, het moment van de diagnose, de toenemende zorg voor zijn vrouw en vervolgens de opname in het verpleeghuis komen aan bod. In een toegankelijke, openhartige stijl, die soms ruimte laat voor wat humor, neemt Wouter B. Blokhuis de lezer mee door deze zeer emotionele fase in zijn leven. Als een rode draad lopen dagboekfragmenten door het boek die de huiselijke problemen voorafgaand aan de opname, zichtbaar maken.
Over de auteur
"Ik behaalde het artsdiploma in 1964, waarna ik enige jaren in een ziekenhuis gewerkt. Echter trok de huisartsenpraktijk mij meer, zodat ik in 1967 mij als huisarts in een plattelandspraktijk vestigde. Gedurende de praktijkjaren schreef ik gedichten en adviezen voor mijn bescheiden letselschade adviesbureau. Pas na mijn pensionering ben ik mij aan het schrijven gaan wijden."
Ik had me tot vandaag niet gerealiseerd dat ik niemand meer heb om de gewone dingen van de dag mee te delen. Om te vertellen dat de weg van Laon naar Soissons een veel langer vierbaans tracé heeft dan vorig jaar. Of dat er een serre aan het huis van Oom Bert is gebouwd. Of dat ik geluk heb dat het zo mooi weer is. Of gewoon dat ik goed geslapen heb vannacht. Daarvoor was ik te druk met verzorgen. Nu ik alleen op reis ben – sommigen noemen het vakantie – en er tijd is om na te denken, dringt het pas tot me door. Dat er niemand meer meereist, en ook al was het contact achteraf gezien vrijwel eenzijdig, en lag het initiatief altijd bij mij, het alleen zijn werd opeens pijnlijk duidelijk. Waar moet ik mijn gedachten laten, vroeg ik mij af. Mijn antwoord is: schrijf het maar op. Later leest iemand het misschien, maar de kans is groot dat mijn gedachten bij het oud papier worden gezet. Dan word ik op de eerste zaterdag van de nieuwe maand opgehaald en tot krantenpapier verwerkt. Mijn gedachten hebben dan de waarde van een paar cent per kilo gehad. Het zij zo. Het gemis van aanspraak betekent niet dat ik gescheiden ben of weduwnaar – wat een naar woord eigenlijk. De verklaring is dat mijn Inge Alzheimer heeft. Terugkijkend begon het al een tijd geleden. Verstrooidheid dacht ik eerst. Maar de verstrooidheid werd erger. Er raakte van alles kwijt. Sleutels, rijbewijs, mobiele telefoon, we bleven zoeken. Maar we hadden nog wel contact. Over veel zaken konden we nog van gedachten wisselen. Toen het tijdsbesef bij haar minder werd, en reacties uit de omgeving vragend werden, "Is er iets aan de hand?", besloot ik de knoop door te hakken en onderzoek te laten doen.
Indringend, openhartig, confronterend, realistisch, beetje humor, herkenbaar, goede voorlichting over alle aspecten van Alzheimer, voorbeeld voor mensen met schuldgevoelens.
Wel wat veel herhalingen.
