een rk leven in probeersels

Een man kijkt terug op zijn leven om duidelijk te krijgen wat daarin voor hem het wezenlijke is. Hij leest brieven, overwegingen en verhalen terug die hij al eerder had geschreven en zorgvuldig had bewaard, omdat ze juist over de essentie van het leven gingen. Geleidelijk ziet hij zo een levensverhaal ontstaan dat hij herkent als het zijne. Hij schrijft het aaneen, allereerst voor zichzelf en een vrouw die nauw betrokken is bij zijn leven. Al schrijvend begint de man dit levensverhaal ook steeds meer te zien als het boek dat hij altijd al had willen schrijven over zijn geloofsbeleving in dat leven.

Pas aan het eind van een leven met veel beroepsmatig schrijven komt de auteur toe aan onderwerpen die hem al sinds zijn jeugd meer persoonlijk bezighouden. “een rk leven in probeersels” is voor een groot deel de samenvatting van wat hij eerder al op dit gebied schreef, vooral in de privésfeer. Voor een deel publiceerde hij ook in eigen beheer, in twee boeken, waar hij geen aandacht voor kreeg. Omdat veel daarin voor hem persoonlijk zo belangrijk is, komt de auteur er tenslotte toe de twee boeken samen te voegen tot: “een rk leven in probeersels”.

Bij het lezen van artikelen over een "Maand van de Spiritualiteit" met als thema "Mijn betere ik" dacht ik telkens aan Ellen. "Ik wíl niet meer werken aan mezelf", hoorde ik haar nog zeggen uit de grond van haar hart. "Ik word doodziek van dat eindeloze praten over wie ik ben en wat ik allemaal moet doen om het meer te worden. Ik wil spontaan kunnen leven." Bij haar was de afkeer van werken aan zichzelf ontstaan in de wereld van New Age, terwijl bij mij herinneringen boven kwamen aan de oude rk vastentijd.
Ik dacht daarbij allereerst aan de kale, koude veertig dagen voor Pasen op een klein-seminarie in oorlogstijd, met winters die maar niet op wilden houden, en een verwarming die hoogstens lauw werd. Voor het eigenlijke vasten was ik nog te jong, maar niet of minder roken was toch wel het minste wat ik doen kon. Op Aswoensdag lukte dat meestal nog redelijk, dankzij het heilig vuur dat even daarvoor was ontstoken in de drie dagen retraite ter voorbereiding. Wat ik mij van die stille dagen vooral herinner zijn warmte en een gevoel van dankbaarheid. Mijn hele leven had ik al geweten wie ik was en steeds meer moest worden, maar in zo’n sfeer van ingetogen stilte en mooie vieringen wist ik het opnieuw heel zeker van binnenuit, en wilde ik het ook meer dan ooit zijn: kind van God. Ik hield dan van God uit de grond van mijn hart en de praktijk van het geloof leek ook even helemaal vanzelf te gaan. Maar op de lange weg naar Pasen begon daarna telkens weer duidelijk te worden, dat werken aan jezelf er toch echt ook bij hoorde.
Christen zijn is de weg gaan die Jezus ging, Hem volgen om in en door Hem persoonlijke aanwezigheid van God te ervaren, zoals zijn eerste leerlingen die hebben ervaren. Het was iets van dien aard dat mij soms overkwam tijdens zo’n seminarieretraite, en daarom ben ik mijn hele leven door blijven proberen af en toe retraite-achtige momenten te hebben, om net als toen weer even alleen nog blij te zijn met God, zodat ik ook daarna weer beter voor ogen heb waar het in mijn leven om gaat.