Het geheim van de antistankpilletjes

Dankzij de unieke uitvinding van antistankpilletjes leven de Ruftmarkers op het paradijselijke planeetje Terra opgelucht en zonder stress. Op de planeet Gaia dromen Luuk en Lotte zich spontaan naar Terra toe. Maar als Terra echt wordt ontdekt, landen er al snel kosmonauten. Dan is het hommeles. Minister-president Neel Kernkop van het land Kortzicht op Gaia ziet al een voordelig ‘kolonieplaneetje’ en zakengigant Bill Multinat ruikt goud in die pilletjes. Het recept ervan is strikt geheim. Dat loopt uit op heibel met opperploert Arie Knalpot van Ruftmarken en op de eerste inbraak en kidnap in de kosmische ruimte. Maar de opperploert staat niet alleen. Luuk en Lotte zijn er ook nog en....reus Kobus Donderkont. Een hilarisch verhaal, om veel te lachen, voor jong en oud.

"Ik ben geboren in (1934). Ik ben journalist en medeoprichter van het natuurmaandblad Grasduinen geweest. Daarbij heb ik een aantal natuurboeken geschreven. Ik was eindredacteur van het Solar-project ‘Algemene Natuurwetenschappen voor VWO en HAVO bovenbouw. Op verzoek van mijn dochter en zoon schreef ik ‘Het Geheim van de Antistankpilletjes’, dat ik ze als kinderen destijds heb verteld."

Opeens liet Luuk een reuzenwind waarvan alle ruiten in de omgeving sprongen. De angst en de verwarring in Domfort waren onbeschrijflijk groot. Overal werkten de mensen zich met veel geduw en geworstel uit trams, bussen en auto’s. Soms vielen ze in kluwens op het asfalt, krabbelden schreeuwend en vechtend overeind en renden in paniek portieken, winkels en flatgebouwen in, als ze ergens maar een opening zagen om in te verdwijnen. Wie uit een metrostation naar boven stapte, maakte dat hij weer onder het wegdek kwam. De stad weergalmde van het geloei van de luchtalarminstallaties en daarbovenuit klonk het gebrul van reus Luuk en reuzin Lotte: "Billetje, Billetje, Billetje, je kunt fluiten naar je pilletje." Onophoudelijk brullend en zwaaiend met hun reuzenarmen zagen ze hoe beneden hen de straten steeds leger werden. Toen ze de kantoorkolos van het Multinat Concern hadden bereikt, leek Domfort uitgestorven. In de hele stad stonden de trams leeg en stil en op alle wegen en straten zagen ze auto’s schots en scheef door elkaar, vele met open portieren en stationair draaiend. Iedereen had zich ergens verschanst, niemand durfde meer de straat op. In zijn riante werkkamer op de bovenste verdieping zat Bill Multinat aan zijn bureau in vrees en beven te wachten op wat er ging gebeuren. Hij had het gebrul van de kinderen gehoord en de chaos op straat gezien, maar eerst niet begrepen wat er aan de hand was. Totdat hij die twee reuzen het plein op zag stappen dat door zijn kantoorgebouw gedomineerd werd. Plotseling gilde hij het uit van angst, want links en rechts van hem loerden twee reuzenkoppen naar binnen. Het waren zulke enorme hoofden dat hij er de kinderen niet in herkende. Eén van de reuzen tikte met de knokkel van een wijsvinger op het panoramisch venster. Subiet begaf de peperdure dubbele en getinte beglazing het met een daverende knal.