Vier vrije voeten

Prachtig boek! Ik heb genoten van de mooie beschrijvingen en de beeldende dagelijkse reisverslagen. Met de foto's erbij is het net alsof je meeloopt naar Zuid-Italie....van harte aanbevolen!

Bijna in één ruk uitgelezen, met aan het eind een kleine traan. Een mooi verslag van een bijzondere fysieke en emotionele reis.

mooie combi van reis-verslag en hun relatie-reis
je mag écht meewandelen, -genieten en -leven.
fijn dat er zoveel fotoos in staan.

Een heerlijk boek met geweldige beschijvingen over de route en de omgeving daarvan, vergezeld met foto's waardoor je nog beter mee kunt "gaan". De afwisseling met de zeer persoonlijke nootjes van Riet vind ik meer dan geweldig en verdiepend! Inspirerend ook!

Wat een prachtig boek.
Je voelt bijna dat je meeloopt in de vaak fantastisch mooie natuur, omdat het zo geweldig beschreven is:
de mooie en moeilijke routes, de mooie en soms moeilijke momenten. Ze durven hun emoties te laten zien. Dat maakt het boek zo prettig leesbaar.

Meteen uitgelezen! Wat een mooie manier van vertellen, allebei met eigen blik de reis beschreven. En ook nog goed geschreven. Alles komt aan bod: uiteraard het lopen, waar overnachten we?, lekker eten, kapotte schoenen, mooie en ook saaie natuur, gastvrije Italianen, de geschiedenis, de pret, de tegenvallers, ook de liefde en de gedeelde emoties.
Het is net of je hebt meegereisd!

Zojuist 'Vier vrije voeten' in bijna één ruk uitgelezen. Want als je er in leest kom je er niet meer los van. Zo goed is het geschreven. Fantastisch zoals deze boeiende reis is beschreven. En zo'n boeiende inkijk wordt geven in de persoonlijke drijfveren, emoties en verdere opbouw van een relatie na de pensionering. Bovendien geeft dit werk een soort handboek voor hoe je de toch zeer ingrijpende veranderingen door pensionering het hoofd kunt bieden. Chapeau!

Prachtig boek, in een keer uitgelezen! Het is als het ware alsof je meeloopt op de reis en zo al het moois onderweg met eigen ogen ziet. Daarbij een enorme prestatie die 2200 km lopen. Knap!

Zomer 2013: Het paar maakt een voettocht van 101 dagen waarin zij 2126 kilometer afleggen. Er wordt 86 dagen gelopen, 6 tot 40 kilometer per dag, gemiddeld 24,7 kilometer per wandeldag en er zijn 15 rustdagen. De weersomstandigheden zijn gevarieerd maar de zonnige dagen overheersen volgens de bijlage met de statistiek van de tocht.

Honderd dagen, de periode die tegenwoordig aan regeringen wordt geboden om ‘op stoom’ te komen. Daarna moet het gebeuren. Zo ook bij Guus en Riet, na deze tocht is er de pensioentijd. Hoe die te vullen?

Na drie hoofdstukken, die als inleiding iets duidelijk maken over de aanleiding en de voorbereiding van deze tocht, wordt de lezer in 13 hoofdstukken in een sneltreinvaart meegenomen over het wandelpad dat door zeven landen leidt. Het tempo ligt hoog in het verslag. Het boek is in een directe stijl geschreven en leest vlot. Daardoor krijgt de lezer het gevoel erbij te zijn. Je mist eigenlijk niets, zittend met een boek in de hand heb je het gevoel mee te lopen en daarbij veel indrukken op te doen. Soms, als beschreven wordt dat Riet alweer door emoties overmand in een kerk of kapel het Dona nobis pacem aanheft, krijg je de neiging mee te neuriën.

De sfeer van wat er gebeurt als je een langere afstand loopt en dat meerdere dagen achtereen doet, wordt perfect getroffen. Iedereen die wat ervaring heeft met lange afstand wandelen zal het herkennen, rust, het ‘alleen op de wereld’ gevoel, samen en toch alleen met je eigen voeten, zelfvoldaanheid, trots, dankbaarheid en de verrassende ontmoetingen onderweg. Ook details over pijn, tekorten, missers, obstakels, mislukkingen en teleurstellingen worden niet gemeden, maar verteld op een manier die maakt dat de lezer geboeid blijft meelezen.

Reizen is (op)weg zijn. Is er een doel? Is er een plan? De ‘normale, alledaagse’ binding met de wereld wordt verlaten en ingewisseld voor onbekende ervaringen. De grond onder de voeten blijft, maar wie en wat ga je ontmoeten? Kunnen vluchtige ontmoetingen het opnemen tegen de vertrouwde contacten van alledag? Riet blijkt regelmatig met dit ‘loslaten’ te worstelen.

Het verslag is niet alleen een zakelijke beschrijving van het onderweg zijn, de omgeving (inclusief beschrijving en toelichting op wat er ‘op hun pad komt’) de route, onderdak, eten en drinken, koffie die minder regelmatig beschikbaar blijkt dan men thuis kennelijk gewend is. De emotionele kant van het avontuur wordt niet overgeslagen. In tegendeel, het gevoel dat onvermijdelijk het gevolg is van uren lopen op eigen voeten met eigen gedachten, soms afgewisseld met een gesprek, krijgt een eigen plaats. In het boek wordt dat vooral weergegeven in de teksten van Riet. Die teksten zijn italic gedrukt en markeren daardoor rustpunten in het lopende verhaal dat Guus houdt.

Op bladzijde 98 merkt Guus op: “dat was nou ook precies waarom we onder andere op pelgrimstocht waren: om de bezinning op onze plek in het leven.” De lezer is in tweestrijd, bewondering om een prestatie die je niet zo maar nadoet, jaloersigheid om een belevenis die uitnodigend werkt. Tegenstrijdigheid in de titel, een romantische voettocht en de in de beschrijving hardnekkig volgehouden term pelgrimstocht. Daarbij ging het toch om het volbrengen van godvruchtige oefeningen? Of zijn de uit vroeger tijden overgehouden gevoelens bij het begrip pelgrim, die om religieuze redenen hun devotie deden door langdurig en met veel ontberingen op weg te zijn, niet meer op hun plaats?
De titel heeft het over vier voeten maar gaande weg wordt wel duidelijk dat het zonder hoofd en hart niet gaat (waar huist het karakter eigenlijk?). De voeten zijn slechts de instrumenten, geenszins vrij, maar onderhevig aan de besluiten die ver boven hen worden getroffen. En dan de invloeden van de omgeving en het toeval. Niet alles blijkt planbaar, er zijn teleurstellingen, paden die gezocht willen worden, kaarten die fouten bevatten of er helemaal niet blijken te zijn, overnachtingsplaatsen die vol of onvindbaar zijn, gebrek aan plekken om koffie te drinken, kortom er valt nog veel te improviseren na alle voorbereidingen.

Dat Guus en Riet euforisch zijn over hun prestatie en alles wat daarbij is gepasseerd, is niet erg verbazingwekkend als het boek is uitgelezen. Het is allemaal plezierig en in eenvoud opgeschreven en de foto’s illustreren wat je leest, een zoektocht naar de toekomst van twee levens. Het boek moet verplichte kost worden voor al die mensen die over enkele jaren een cursus ‘leven na het pensioen’ moeten gaan volgen. Want zonder voorbereiding zal het niet gaan.

Cees Coumou
30 november 2014

Een prachtig boek, in 2 dagen uitgelezen. Je wilt het steeds weer pakken en verder lezen (de afwas en andere klusjes wachten wel;-) ).
Het is mooi en heel openhartig geschreven, afwisselend, ook doordat Guus en Riet beiden hun reis en gevoelens beschrijven.
Zeer aan te bevelen, ook al heb je geen zin in 2100 km lopen!!!