Wat een heerlijk boek; zo herkenbaar!
Samenvatting
In het boek Alle riemen los! beschrijft de auteur allerlei dagelijkse gebeurtenissen van en avonturen met haar - deels uit het buitenland afkomstige - honden. De indrukwekkende Mastin, de eigenwijze Podenco, de zachtaardige Greyhound, het schattige Maltezertje en de andere honden dragen allemaal hun steentje bij aan de soms aandoenlijke, vaak grappige en af en toe ontroerende verhalen. De 70 korte verhalen, opgeluisterd met foto’s, zijn heel herkenbaar voor hondenliefhebbers en goed voor menig uurtje leesplezier.
Over de auteur
"Mijn samenleven met honden is van het ‘hebben van een hond’ uitgegroeid tot een manier van leven en begon in 1995 met de komst van een Pyreneese Berghond. Sinds 1998 zet ik mij op kleine schaal in voor de honden in Spanje en heb zelf diverse Spaanse honden opgenomen. Mijn roedeltje is heel gevarieerd, wat het samenleven erg boeiend maakt. Sinds 1996 woon ik met mijn vijf honden en kat in Drenthe."
Productinformatie
- ISBN
- 9789088345630 / 978-90-883-4563-0
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 07-11-2008
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Dieren
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 156
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Wie gaat er mee...?
‘Wie gaat er mee...?’ roep ik zo vrolijk mogelijk, want de regen komt met bákken naar beneden. En ik weet maar al te goed dat mijn dames en heer daar niet van houden.
Het duurt een tijd voordat iedereen zijn jasje aan heeft. Ja, iedereen, want ook Flits krijgt bij zware regen een jas aan tegenwoordig. Hij vindt dat weliswaar een beetje pijnlijk en voelt zich een watje, maar ik denk dat dat beter is voor zijn oude lijf.
Ik zelf hul mij in een bijna bodemlange regenjas en zet mijn niet erg flatteuze, maar reuze handige zuidwester op. Het feest kan beginnen.
Iedereen de tuin in. Iedereen? Nee, Dunya is ineens nergens te bekennen. Weer naar binnen dus en ja, daar ligt ze al weer in haar bedje. Nou, ik haal haar straks wel op. De anderen staan buiten nat te regenen. Weer buiten, mis ik ineens Flits. Ook hij blijkt weer naar binnen te zijn gegaan en ligt met jas en al pontificaal op zijn zelf gekozen waakplaats bij de voordeur. Maar hij is wel naar buiten te ‘praten’.
Wanneer ik dan eindelijk, inmiddels zo’n 10 minuten later en drijfnat, bij de tuinpoort ben is het hondenbestand wederom gereduceerd tot twee. Deze keer mis ik Bonita. Zij staat al weer rillend bij de achterdeur en ik moet haar met de riem ophalen.
Eindelijk zit alles in de auto en ik ga terug om Dunya te halen. Zij ligt nog steeds in haar bed. Ik probeer het vleiend, laat uitnodigend de riem zien. Maar zij rolt zich alleen nog verder op en lijkt tot het formaat van een schoothondje gekrompen. ‘Zie ik jou niet, zie jij mij niet. En je bent toch niet écht van plan nú naar buiten te gaan, hé??’
‘Wie gaat er mee...?’ roep ik zo vrolijk mogelijk, want de regen komt met bákken naar beneden. En ik weet maar al te goed dat mijn dames en heer daar niet van houden.
Het duurt een tijd voordat iedereen zijn jasje aan heeft. Ja, iedereen, want ook Flits krijgt bij zware regen een jas aan tegenwoordig. Hij vindt dat weliswaar een beetje pijnlijk en voelt zich een watje, maar ik denk dat dat beter is voor zijn oude lijf.
Ik zelf hul mij in een bijna bodemlange regenjas en zet mijn niet erg flatteuze, maar reuze handige zuidwester op. Het feest kan beginnen.
Iedereen de tuin in. Iedereen? Nee, Dunya is ineens nergens te bekennen. Weer naar binnen dus en ja, daar ligt ze al weer in haar bedje. Nou, ik haal haar straks wel op. De anderen staan buiten nat te regenen. Weer buiten, mis ik ineens Flits. Ook hij blijkt weer naar binnen te zijn gegaan en ligt met jas en al pontificaal op zijn zelf gekozen waakplaats bij de voordeur. Maar hij is wel naar buiten te ‘praten’.
Wanneer ik dan eindelijk, inmiddels zo’n 10 minuten later en drijfnat, bij de tuinpoort ben is het hondenbestand wederom gereduceerd tot twee. Deze keer mis ik Bonita. Zij staat al weer rillend bij de achterdeur en ik moet haar met de riem ophalen.
Eindelijk zit alles in de auto en ik ga terug om Dunya te halen. Zij ligt nog steeds in haar bed. Ik probeer het vleiend, laat uitnodigend de riem zien. Maar zij rolt zich alleen nog verder op en lijkt tot het formaat van een schoothondje gekrompen. ‘Zie ik jou niet, zie jij mij niet. En je bent toch niet écht van plan nú naar buiten te gaan, hé??’
Reviews
Echt een duidelijk en zeer humoristisch boek over wat je zoal kunt beleven met Podenco's en andere honden... een aanrader dus!
