Wonen met een demente ouder
- Toetjes en Slaatjes -

"Ouder worden, hoge AWBZ-bijdrage en het slechte imago van zorginstellingen. Het zijn zo maar een paar redenen waardoor er steeds meer gekozen wordt voor alternatieven. Ouders gaan bijvoorbeeld bij hun kinderen wonen als zelfstandig wonen onverantwoord is of gewoon niet meer gewenst. In ons buurland Duitsland is dat al jaren de gewoonste zaak van de wereld."
 
Wie zijn (dementerende) vader of moeder in huis neemt, staat voor vele verrassingen en moet veel regelen. De emotionele impact en de praktische gevolgen zijn groot. Met de combinatie van (soms komische) ervaringen en administratieve, financiële en juridische tips uit dit boek kun je je enigszins voorbereiden.

"Wij zijn de Kreeftjes. Inge, Tanja en Steven. Ma kwam bij ons wonen, de schat, gek op toetjes en slaatjes. In de loop der tijd hebben we veel meegemaakt en geleerd. Veel gelachen, gezweet, gemopperd en ja, soms een traantje weggepinkt. Geen situatie is hetzelfde. Dit is ons verhaal en we hebben, hoewel het soms moeilijk was, nooit spijt gehad."

"Ja, hoe lang woon ik hier eigenlijk? Ik zou het niet weten. Eens even denken… Nee, ik weet het niet. Maar ik ben bijna negentig, hoor. Dan mag je best wat vergeten!
Het bevalt me hier in elk geval best. Het is rustig en ik heb aan mijn zoon en schoondochter goede buren, waar ik heel goed mee op kan schieten. Je hoort wel eens van schoondochters en schoonmoeders die ruzie hebben. Nou, bij ons gaat het prima. Dat is toch fijn?
 
Mijn zoon en schoondochter kochten dit huis en daarna hebben ze dit erbij gebouwd, speciaal voor mij. Het is heel gezellig. Ik hoef maar het gangetje door en ik ben bij hen. Zo kan ik toch een beetje zelfstandig blijven.
 
Soms komt Nies hier, een schat van een mens. Zo nu en dan gaan we ergens koffie drinken, geloof ik. Gek hè, veel weet ik niet meer. Ik zit dan niet te liegen, maar dan weet ik het even niet meer. Ik ben een makkelijk mens, hoor, ik zit er niet mee. Als je bijna negentig bent, dan mag je toch best een beetje vergeetachtig zijn? Ik schaam me er niks voor. Ik ben nog hartstikke vief en ik loop als een kievit.
 
Mijn leven is behoorlijk veranderd sinds ik hier ben. Eerst nam ik de bus en ging ik zelf boodschappen doen. Maar nu ga ik met het busje, dat me komt halen en brengt me later weer thuis. Ik hoef niet te betalen, dat gaat van dinges uit.
 
Ik ben zo blij dat ik niet naar een verpleeghuis of een verzorgingstehuis hoef! Nu heb ik mijn eigen spulletjes en wonen mijn zoon en schoondochter dicht bij me. Ik ben een tevreden mens, ik klaag nooit. Maar ik heb ook niks te klagen. Als mijn zoon uit zijn werk komt, ga ik even bij hem zitten. Dan kletsen we wat of we kijken tv. Daarna ga ik weer naar mijn eigen huis. Ja, we hebben het gezellig samen.
 
Waarom wil je dat ook alweer weten?
Oh, wat leuk, je schrijft een boek.
‘Toetjes en slaatjes’? Ja, daar ben ik dol op!