Noa
Belofte in de ochtenddauw

Eindelijk, de veertigjarige woestijnstraf is voorbij! Het volk Israël gaat op weg naar het beloofde land. En Noa heeft geen groter verlangen dan daar haar thuis te vinden. Maar alles zit tegen; van omwegen tot giftige slangen, van plotselinge veldslagen tot valse profeten. En dan moet Noa ook nog ontdekken dat ze, als alleenstaande vrouw, nooit een eigen stuk grond zal krijgen in het beloofde land. Hoe kan Noa haar droom vasthouden? Hoe kan ze vechten voor wat haar beloofd is? Heen en weer geslingerd tussen twijfel en vertrouwen komt het beloofde land steeds dichterbij. Of toch niet?

"Ik ben geboren in 1984 als tweede dochter in een gezin met uiteindelijk vijf kinderen – net als Noa, de hoofdpersoon in dit boek. De bijbel en andere joodse vertellingen hebben mij altijd geboeid. Ik leerde dat je door te fantaseren over de verhalen juist beter kunt leren zien wat er écht staat in de boeken van Mozes. In mijn boek 'Noa' herken je dus niet alleen oude verhalen terug, maar ook een stukje van mij."

Noa’s ogen dwaalden over de heuvels in de verte, de contouren van bomen en groene struiken, en daarachter de bergen aan de horizon. Het land dat ze wel konden zien, maar waar ze nog steeds niet waren. Toen richtte haar blik zich op het tentenkamp aan de voet van de heuvel. Ze had geen zin meer om haar ongeduld te verbergen.
"Hoe lang zijn we hier nu al in deze vallei? Maanden!", klaagde Noa. "Wanneer breken we op en gaan we verder? We zijn er bijna."
"Snel, hoop ik", zei Machla.
Snel? Het was nu al bijna tien maanden geleden dat de veertigjarige straf erop zat. Noa vroeg zich af of Machla echt meer hoop had dan zij. Of deed ze misschien ook maar alsof?
"En al zouden we hier nog even blijven," zei Machla opgewekt, "we hebben het hier toch goed? We leven in veiligheid, voor het eerst in ons leven niet te gast in een vreemd land, maar op grond die van ons zelf is."
Gefrustreerd antwoordde Noa: "Maar dit is niet het land dat God ons heeft beloofd. Waarom hebben we ons hier gevestigd?"
Machla zweeg.
"Denk je dat we hier zullen blijven?", vroeg Noa.
"Ik weet het niet. Het is een stuk beter dan de woestijn. Hier kún je tenminste blijven wonen: er is genoeg vruchtbare grond langs de rivier, genoeg weidegrond voor al het vee..."
"Maar jij zou hier toch niet willen blijven wonen?"
Machla was weer even stil. Uiteindelijk zei ze zacht: "Ik weet niet hoe lang het nog duurt voordat we in het beloofde land kunnen wonen. Ik zou liever gelukkig zijn waar ik ben, dan altijd te leven in afwachting van iets wat onzeker is."
Noa was met stomheid geslagen, al had ze dit natuurlijk zien aankomen. Had Machla de hoop opgegeven?