Leuk boekje, korte duidelijke verhalen nemen je mee een woonwijk in.
...en daarom komt de post zo laat!
- Auteur
-
Jesca Wijnsma
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Biografieën
- Reviews
- 3,0 / 5 (1 reviews )
- Prijs
- € 17 ,50
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Als postbezorger leef je in een wereld waar mensen eigenlijk altijd over je heen kijken. Maar Jesca Wijnsma bezorgt niet alleen post. Meer nog dan dat brengt ze een brede glimlach de straat in. Met een vaste route kennen de bewoners haar karakter en sarcastische gevoel voor humor, ze raakt met mensen in gesprek en beleeft veel avonturen. Inmiddels vragen zelfs volwassenen om elastiekjes, alleen geven zij er een reden voor. Terwijl de enige uitleg die kinderen nodig hebben een brede glimlach is. Deze blogs vertellen wat Jesca als postbezorger doet, ziet en meemaakt ...en daarom komt de post zo laat!
Over de auteur
"Ik ben in 1989 in Maarssen geboren. Ik koos voor de studie journalistiek omdat ik verhalen wou opschrijven voordat ze vergeten zijn. Maar gek genoeg sta ik pas op met een gebruikte pen en papier in mijn hand sinds ik postbezorger ben. Nu pas ga ik naar bed nadat mijn laatste woord is neergeschreven. Als postbezorger weet ik dat mijn carrière niet moet zijn als solistische schrijver, maar als columnist in de maatschappij."
Productinformatie
- ISBN
- 9789402213904 / 978-94-022-1390-4
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 02-01-2015
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Biografieën
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 62
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
“Weet je wie daar woont?”, mijn antwoord op Jantje zijn vraag is 'nee' en eerlijk gezegd heb ik ook nog nooit enige bewoner in dit bewuste huis gezien. Desalniettemin verbaast Jantje me als hij me het antwoord geeft van: “Een heks,” Ik ken de kleine grapjas Jantje inmiddels, maar hij maakt nu geen grapje. “Een heks...waarom denk je dat?”, en dat vraag ik me echt af. Loerende naar mijn elastiekjes vertelt hij me dat hij de heks dacht te zien, lang geleden. “Dus je weet het niet zeker?” Terwijl hij dat met het schudden van zijn hoofd bevestigt vraag ik of hij het haar wel eens heeft gevraagd. En nee, want hij is bang voor de heks, dus hij durft niet. “Maar als je het niet vraagt blijf je altijd bang, en dat is toch ook niet fijn?” Terwijl ik twee stappen zet richting het huis vraag ik Jantje: “Zullen we het nu even vragen?” Maar hij vertelt me over zijn hond, als er iemand bij de deur komt begint hij te blaffen, dus dan zal de heks wegrennen. Zijn hond is natuurlijk niet altijd bij hem – zoals nu, nu is hij alleen en bang. “Kom, dan vragen we het samen even. Dan hoef je niet meer bang te zijn.” Samen lopen we naar het huis. Jantje durft niet het tuinpad op te lopen, dus ben ik het uiteindelijk die aanbelt. Even lijkt het alsof er niemand thuis is. Dan gaat de deur van slot en ver-schijnt er een bejaarde vrouw. “Hallo”, groet ik haar. “Ik heb hier een klein jongetje en dat wil u wat vragen.” Als de vrouw en ik samen richting Jantje kijken heeft deze niets meer te zeggen. “Hmm”, dus besluit ik het haar maar te vragen: “Bent u een heks?”