Een hond die Stinkerd heette

Lang geleden keert de doodgewaande visser Pyrs na vier jaar terug in zijn dorp. Hij brengt veel kennis mee uit een vreemde stad. Pyrs laat zien hoe je krabben kunt vangen met een mand, hoe je kunt rekenen, schrijven en lezen, stevigere huizen kunt bouwen en nog veel meer. Mik en zijn vriendje Tibbe ontdekken zo op een leuke manier dat de basis van de wiskunde niet moeilijk en/of geheimzinnig is. Ze leren rekenen, lezen en schrijven, meetkunde en algebra. En ze vangen krabben, spelen met hond Stinkerd, maken perkament en doen nog veel meer leuke dingen!

"Met mijn ruime ervaring in projecten ben ik getraind in probleemanalyse. Die ervaring heb ik buiten mijn werk benut om een probleem op te lossen; kinderen ervaren wiskunde nog steeds als moeilijk en geheimzinnig. In mijn eerste boek leg ik onder meer de wiskundebasis uit, in een verhaal waarin dat bijna ongemerkt en op een eenvoudige en leuke manier gebeurt."

Rekenen ging snel, maar met de lessen in figuren deed Pyrs het rustig aan. Hij legde opnieuw uit wat recht is en hoe je een rechte lijn kunt trekken. Daarvoor had hij weer het stuk vislijn meegebracht, maar nu ook drie stokken en een grote steen. Hij sloeg een van de stokken met de steen in de grond en gaf het einde van de vislijn, een stok en de steen aan Mik: ‘Mik, wil je die kant op lopen en als je aan het eind van de lijn bent, deze stok in de grond slaan en de vislijn er onder aan vastbinden? Vlak boven de grond.‘
Mik wilde met de stok weglopen maar dat ging niet zomaar. Stinkerd sprong kwispelend en blaffend tegen hem aan, hij wilde spelen. Alle honden weten waar stokken voor zijn; stokken zijn om mee te spelen. Dus waarom zou dat bij deze stok anders zijn?
Met veel moeite kregen Mik en Tibbe de hond rustig. Stinkerd zuchtte diep, terwijl hij ging liggen en zijn kop op zijn voorpoten legde. Hij bleef liggen, bromde af en toe, en hield de stok scherp in de gaten.
Mik liep met de stok een stukje van Pyrs weg, totdat de vislijn strak ging staan. Hij sloeg de stok in de grond en bond het einde van de lijn vast. Vlak boven de grond, zoals zijn vader had gevraagd.
Toen Mik weer bij de andere leerlingen stond, begon Pyrs zijn uitleg: ‘De lijn ligt nu in bochten over de grond, maar als ik hem strak trek dan wordt het een rechte lijn. Dat hebben we eerder al gezien.’
Hij deed wat hij zojuist had gezegd. Hij trok de lijn strak en bond hem vlak boven de grond aan de stok vast.
‘En nu gaan we er zeker weer een streep langs trekken?‘, dacht Sybold hardop.
‘Inderdaad Sybold. We gaan een rechte lijn trekken langs de vislijn.’