Weerwolf als prooi

De jonge weerwolf Evan moet zien te overleven in een bos nadat hij gedwongen is zijn huis te verlaten. Hij leert daar om te jagen en te leven zonder open haard en koelkast, met behulp van drie verstoten wolven. Daarbij ontmoet hij andere weerwolven maar die zijn niet altijd even vriendelijk. Houdt hij dit leven, waarin je altijd op je hoede moet zijn, vol? In dit boek lees je hoe de zoektocht van Evan naar een echt thuis afloopt.

"Ik heb dieren altijd al bijzonder gevonden en deze interesse zet ik om in verhalen en tekeningen. Mijn lievelingsdieren zijn de hoofdpersonen in mijn boeken en ik teken ze ook vaak. Ik leer veel over hun levenswijze terwijl ik schrijf en ik probeer mij in hun gedachten te verplaatsen. Mijn eerste boek Snow ging over paarden en dit boek over weerwolven. De vriendschap tussen dier en mens is een belangrijk thema."

"Evan, wat doe je?", riep White. In zijn stem kon je de angst horen. "Je moet me helpen! Die boom komt steeds dichterbij! En het water is ijskoud!" De meeste woorden werden overstemd door het geraas van de rivier.
Evan lette er niet op en bleef slaan op de boom. Uiteindelijk duwde Evan de boom de kant op van de rivier. Krakend viel het om, een deel nog op de kant, het andere deel op het water. Door het snel stromende water werd dit ook meegesleurd. Het puntje van de boom werd afgeremd door de rots waar White zich aan vasthield. De oude boom knalde ertegenaan, maar White had niets vast.
"Klim erop! Klim erop!", schreeuwde Evan zo hard als hij maar kon. White schudde zijn kop.
Nee! Hij durft niet! Wat nu?, dacht Evan. Zonder verder na te denken rende hij de boom op. Weer kraakte hij bij elke stap, maar Evan hoorde het niet door het lawaai van het water. Toen hij bij White aankwam, riep hij weer: "Klim erop! Nu!", maar het hielp niets.
White rilde, maar Evan wist niet of het van de angst was of van de kou. Onder zijn poten zag Evan de barsten in de boom tevoorschijn komen, dus had hij geen andere keus. Hij pakte Whites nekvel beet met zijn kaken en sleurde hem uit het water. White jankte, maar Evan kon niets anders bedenken. Het hout onder Evans poten verdween in het water en Evan ook. Nu jankte Evan zelf ook, van de schrik. Het koude water prikte in Evans vacht en sleurde hem mee. White huilde om hulp, maar als die al kwam, zou het te laat zijn.
Eruit! We moeten eruit!