Samenvatting
Wanneer haar moeder ineens met spoed in het ziekenhuis wordt opgenomen, staat het leven van Margot op z’n kop. Margots moeder blijkt kanker te hebben. Het ziekbed van haar moeder is kort en hevig en tijd voor afscheid is er eigenlijk niet. Na het overlijden van haar moeder voelt Margot zich vaak niet begrepen door haar omgeving. Dit boek beschrijft op een kalme manier Margots heftige verhaal, haar verdriet en de stroomversnelling waarin zij terechtkomt vanaf de dag dat haar moeder in het ziekenhuis belandt.
Over de auteur
"Ik ben in 1984 geboren in Rotterdam en heb marketing gestudeerd in Zwolle. Ik woon samen met mijn vriend in Hardenberg en werk als marketeer voor een bouwbedrijf. In mijn vrije tijd vind ik het niet alleen leuk om me met paarden bezig te houden, maar schrijf ik ook graag. Ik wilde altijd al een boek schrijven. Met het plotseling overlijden van mijn moeder is deze behoefte groter geworden en heb ik dit boek geschreven."
Inkijk
In het ziekenhuis wachten we boven op de tweede verdieping. Daar zijn de operatiekamers en is de IC of OP zoals de Duitsers het noemen. Even googlen en ik ben erachter dat dit staat voor ‘Operationssaal’. We praten wat onzin, maar vergezeld door een paar tranen komt dan ineens het hoge woord bij Gerard eruit: "Die komt niet meer thuis meisje, je moeder komt dit ziekenhuis niet meer uit." Ik wil van alles antwoorden, van de loze woorden ‘komt wel goed’ tot ‘misschien kunnen ze nog wel wat doen’. Maar dat komt allemaal niet uit mijn mond. Nee, zonder dat ik het wil zeggen vormt mijn mond de woorden: "Dat denk ik ook, ik heb dit altijd verwacht." En op dat moment komt ook eindelijk mijn broer aanlopen.
"Ist es Krebs?", vraagt mijn broer aan de artsen in de wachtruimte van het ziekenhuis, nadat we samen ongeveer een uur hebben gewacht. ‘Krebs’ ik heb er nog nooit van gehoord. Het klinkt als een hapje wat kruist tussen kroepoek en chips. Ik weet natuurlijk wel dat het geen lekker hapje is, maar dat het woord ‘Krebs’ maar één betekenis kan hebben, namelijk ‘kanker’. Het enige antwoord wat een van de artsen ons geeft, ondanks dat we het niet willen horen en toch verwachten, met een kleine trilling in zijn stem en een kort optrekken van zijn schouders, alsof het antwoord niets anders kan zijn is: "Ja klar."