8 november 2012 – de avond voor mijn operatie –
Samen lopen Martine en ik zwijgend en met tranen in onze ogen de lange ziekenhuisgang door naar de lift.
Boven aangekomen, gaan we kort naar mijn kamer om vervolgens weer terug te lopen naar de lift. We gaan afscheid nemen. Ik heb aangegeven dat ik goed afscheid wil nemen. Dit in tegenstelling tot het afscheid nemen voor mijn buitenlandse tripjes. Ik wil geen vluchtig afscheid.
We nemen goed afscheid. Ik voel me helemaal alleen met mijn schat in het drukke ziekenhuis. We houden elkaar stevig vast. Martine houdt zich sterk, al voel ik de schokken. Het is tijd om haar te laten gaan. Na nogmaals een dikke kus, stapt ze de lift in. Met tranen in haar mooie ogen, sluiten de deuren. Daar gaat ze, mijn lieve schat. Hoe zou zij zich houden?
Het gaat nu echt gebeuren....
